Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44 | Page 41

από το παράθυρο είδα με τα μάτια μου τα γεγονότα. Ήταν αφάνταστος ο
ηρωισμός αυτού του λαού».
Το συλλαλητήριο της Κυριακής καμιά δύναμη στον κόσμο δεν ήταν σε
θέση να το ματαιώσει. Γιατί πρώτα-πρώτα ήταν δικαίωμα του λαού και
γιατί είχε ξεχειλίσει η υπομονή του.
Όμως ο Παπαντρέου το απαγορεύει. Σκόπιμα για να μπορεί να χτυπήσει.
Κι ο Σκόμπυ παίρνει έκτακτα μέτρα.
Κλείνει το Ρουφ με αυτοκίνητα για να μην μπορεί να ανέβει ο
Πειραιώτικος λαός.
Εγγλέζος υπαξιωματικός πετά με αφάνταστο κομπασμό στα μούτρα
10.000 Πειραιωτών τούτη τη φράση.
Από δω δεν θα περάσετε.
Κι όταν ο λαός ρωτάει-Γιατί;
Αυτός προκλητικώτατα φωνάζει.-Έτσι!
Κι ένας στρατιώτης του Τσώρτσιλ τρυπάει με ξιφολόγχη ένα παιδί 14
χρονών που θέλησε να περάσει μέσα από τα αυτοκίνητα.
Ταυτόχρονα τα εγγλέζικα μεγαθήρια τανκς φράζουν τους δρόμους.
Πολυβόλα στήνονται στην Ομόνοια κι’ οι Ταγματαλίτες παίρνουν εντολή
να βαραίσουν στο ψαχνό πάνω από Παληά Ανάχτορα.
44 Νεκρούς και 70 τραυματίες δίνει ο λαός της Αθήνας- Πειραιά κείνη τη
μέρα…».
(Από την έκδοση της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Πειραιά, το
Δεκέμβριο του 1945, επανέκδοση από την Τομεακή Οργάνωση Αττικής
του ΚΚΕ το 2014).
«Ήταν οι ίδιοι που χτυπούσαν και όταν κατεβαίναμε εναντίον των
Γερμανών»
H Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, μέλος της ΕΠΟΝ τότε, μιλάει στο
«Βήμα» (5.12.2004) για το ματοκύλισμα στο Σύνταγμα:
« Γιατί μας αδικούν όλοι; Βρίσκομαι μπροστά από το ξενοδοχείο
«Μεγάλη Βρετανία» στη γωνία. Απέναντι είναι τα παλαιά ανάκτορα,
όπως τα λέγαμε τότε. Η σημερινή Βουλή. Στη σκεπή βλέπω Έλληνες
αστυνομικούς να πυροβολούν. Πιάνω τον Εγγλέζο αξιωματικό που ήταν
εκεί δίπλα μου ( Η «Μεγάλη Βρετανία» ήταν το αρχηγείο τους) και του
λέω, με τα λίγα αγγλικά που ήξερα:
-Τους βλέπετε αυτούς εκεί; Ήταν οι ίδιοι που χτυπούσαν και όταν
κατεβαίναμε εναντίον των Γερμανών.
– Yes, I Know ( Nαι το ξέρω).
Δε θα ξεχάσω ποτέ την απάντησή του».