Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44 | Page 329

Σοφιανοπούλου και περί των δηλώσεων του τελευταίου, εκ μέρους της Κυβερνήσεως, προς τους ξένους δημοσιογράφους, στις 10 Ιανουαρίου, ο υπεύθυνος πρωθυπουργός θα ενημερωθεί εκ των υστέρων. Ερήμην ουσιαστικώς του Πλαστήρα, ο στρατηγός Σκόμπι θα υπογράψει, προφανώς κατόπιν επιμονής του Λήπερ, στις 11 Ιανουαρίου, την ανακωχή με το ΕΑΜ. Ο Βρετανός πρέσβης θα παρέμβει ανοικτά και θα ματαιώσει την έκδοση των ενταλμάτων συλλήψεως παραγόντων του ΕΑΜ, που είχε αποφασίσει ο Πλαστήρας και με καταφανή αθυμία ο Στρατηγός θα παρατηρήσει στον Σκόμπι, κατά τη μαρτυρία του Ζάννα: « Καλά, εγώ τι χρειάζομαι;»…». Το παράπονο του Κανελλόπουλου και η «θυσία» του για το καλό της Αγγλίας! Στην κυβέρνηση Πλαστήρα δεν συμμετείχε κανένα από τα μέλη της κυβέρνησης Παπανδρέου με την εξαίρεση του υφυπουργού των Στρατιωτικών στρατηγού Λεωνίδα Σπαή, αυτού που με εντολή των Εγγλέζων και του Παπανδρέου υπέγραψε τη διαταγή για να οπλισθούν οι «κρατούμενοι» ταγματασφαλίτες και δοσίλογοι για να πολεμήσουν κατά του ΕΛΑΣ ( σ.σ. Βλέπε και το αφιέρωμα του Ημεροδρόμου για τις 12.12.44, εδώ). Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος εκφράζει το παράπονό του για τον παραγκωνισμό του, αλλά και με το γνωστό φανφαρόνικο βερμπαλισμό του «φιλοσόφου» που τον διέκρινε, μιλάει για μια «θυσία» για το συμφέρον της … Αγγλίας και των «εθνικών συμφερόντων»! Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ξενοδουλείας των αστών πολιτικών της εποχής. («Ημερολόγιο 31 Μαρτίου 1942-4 Ιανουαρίου 1945», σ. 737,738, Κέδρος, Αθήνα 1977): « 3 Ιανουαρίου. Ο αρχιεπίσκοπος έδωσε χθες στον Πλαστήρα την εντολή να σχηματίσει τη νέα κυβέρνηση. Φαίνεται ότι έχει τεθεί ως αρχή να μην μπει στη νέα κυβέρνηση κανένας από μας που απαρτίζαμε την παλιά (…) Και εμείς, που οχτώ μήνες τώρα παλεύουμε (εγώ μάλιστα πολλά χρόνια, παίρνοντας επάνω μου τόσες ευθύνες) θα παραχωρήσουμε τη θέση μας στον όμιλο εκείνων των πολιτικών που συστηματικά απέφυγαν ως τώρα κάθε ευθύνη και που τίποτε άλλο δεν έκαναν παρά να είναι αρνητικοί. Ας βγει αυτό σε καλό του τόπου, και ας είναι πικρό το ποτήρι που πρόκειται να πιούμε» ( σ.σ: Κάπως έτσι την ξανάπαθε ο Κανελλόπουλος και 30 χρόνια μετά, εκείνο το βράδυ της μεταπολίτευσης του ’74, που προς στιγμήν πίστεψε ότι θα γίνει πρωθυπουργός , αλλά δεν υπολόγισε τις προτιμήσεις των αφεντικών της χώρας).