Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44 | Page 328

Όλα τα τμήματά μας βρίσκονται νύχτα- ημέρα σ’επαφή με τον εχθρό και δέχονται σφοδρές επιθέσεις της αεροπορίας, πυροβολικού, όλμων, τανκς, θωρακισμένων. Κατάκοπα, ξάγρυπνα, πληγωμένα, με λίγο ελαφρό οπλισμό και πολύ λίγα πυρομαχικά. Είναι φανερός ο κίνδυνος ο εχθρός να μας πλευροκοπήσει από τα’ αριστερά και να προωθηθεί προς Ν. Ιωνία. Όμως και στα δεξιά μας δεν είναι καλύτερη η κατάσταση ύστερα από τις χθεσινές εξελίξεις του αγώνα μας στον Πειραιά, όπως αναφέρονται στο ΕΠΕ 20 Δελτίο Συμβάντων της ΧΙΙΙ Μεραρχίας. Τη δραματικότητα της κατάστασης στον Πειραιά (αλλά και γενικότερα) τη δίνει Έκθεση επί της εξελίξεως της στρατιωτικής κατάστασης της ΧΙΙΙ Μεραχίας την 3η Γενάρη 1945, προς την ΚΕ του ΕΛΑΣ…». Ο Πλαστήρας πρωθυπουργός Το απόγευμα της ίδιας μέρας ανακοινώθηκε και επισήμως ο αναμενόμενος διορισμός από τους Άγγλους νέου πρωθυπουργού, του Νικολάου Πλαστήρα, επικεφαλής μιας κυβέρνησης αποτελούμενης από εφτά υπουργούς και πέντε υφυπουργούς. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, αφού έβγαλε τη βρώμικη δουλειά του ματοκυλίσματος του λαού της Αθήνας, πετάχτηκε σαν στημένη λεμονόκουπα. Πρωθυπουργός έγινε ο κινηματίας του ’22, ο θαυμαστής του Μουσολίνι και οργανωτής πραξικοπημάτων τη δεκαετία του’30, που τον έφεραν άρον-άρον από τη Γαλλία όπου ζούσε από το 1933. Θα τον πετάξουν κι αυτόν σαν στημένη λεμονόκουπα τρεις μήνες μετά στις 18.4.1945, μετά τη δημοσίευση επιστολής, που είχε στείλει από τη Νίκαια το 1941, στην οποία ανέφερε ότι έπρεπε να ζητηθεί η μεσολάβηση της ναζιστικής Γερμανίας για να σταματήσει ο πόλεμος με την Ιταλία (βλέπε και το σχετικό αφιέρωμα του Ημεροδρόμου για τις 30.12.44 εδώ) « Καλά, εγώ τι χρειάζομαι;» Ο Σπύρος Μαρκεζίνης το «μάτι και τ’ αυτί» του βασιλιά Γεωργίου Β΄ στην Αθήνα γράφει σχετικά με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Πλαστήρα («Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος ( 1936-1975), τ. Β΄, σ. 69, Πάπυρος, Αθήνα 1994) : « Η κοινή γνώμη αντελήφθη εξαρχής, ότι δεν ήταν ο Πλαστήρας αυτός που κυβερνούσε. Οι Άγγλοι, δια του Ι. Σοφιανοπούλου (σ.σ. Ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών και Τύπου και Διαφωτίσεως) και κυρίως διά του Δαμασκηνού, καθόριζαν την πολιτική της Κυβερνήσεως και ελάμβαναν τις αποφάσεις. Το κυβερνητικό πρόγραμμα έφερε τη σφραγίδα του