Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44 | Page 306

βάλανε μπροστά, και προχωρήσαμε. Σε κανέναν από τους γύρω δεν
έκανε εντύπωση το γεγονός, συνηθισμένα πράματα, εκείνη την εποχή.
Μόλις προχωρήσαμε κάμποσα μέτρα, ο Αποστόλης έγνεψε στον
ανθυπολοχαγό, να βάλει στη θήκη του το πιστόλι και τούδωσε να
καταλάβει, πως δεν ήμουνα και τόσο επικίνδυνος! Έτσι γλύτωσα το
ρεζιλίκι της πομπής μου, μ’ αυτόν τον τρόπο, μέσα στους δρόμους.
Μπρος λοιπόν, εγώ, πίσω οι…ήρωες, φτάσαμε, κάποτε, στο σπίτι της
Μαρίκας Κοτοπούλη, που στο ισόγειό του είχε εγκατασταθεί το συσσίτιο
των ηθοποιών. Εκείνη την ώρα την περιμένανε, κάτι ν’ αρπάξουνε,
πεντέξη αποτυχημένοι ηθοποιοί κ’ ένας … επιτυχημένος υποβολέας. Ο
Αποστόλης κάτι… υπέβαλε στο αυτί του υποβολέα, κι’ αυτός, χωρίς να
με κοιτάξει στα μάτια, γιατί ντρεπότανε, φαίνεται-είχαμε συνεργαστεί
αρμονικά πολλές φορές- του είπε ένα «ναι». Αμέσως με πήρανε βιαστικά
και φύγαμε από κει. Κανένας από τους «αποτυχημένους» δεν μου μίλησε.
-Μα τι συμβαίνει, κύριε Αποστόλη; Ξαναρωτάω.
-Προχώρα! Ήτανε η απάντηση.
Είχε πάρει … «γραμμή» από τον υποβολέα, και ήτανε αινιγματικά
χαρούμενος. Όλοι όσοι δουλεύουν κοντά στους ηθοποιούς, στο βάθος
τους μισούνε. Το φαινόμενο δεν είναι ανεξήγητο, μα ποτέ δε μ’
απασχόλησε ιδιαίτερα, ώστε να καθήσω να το αναλύσω.
Προχώρησα με τη συνοδεία μου, ελπίζοντας πως μπορεί και να
συναντούσα κανέναν… πετυχημένο ηθοποιό, κανένα μέλος του
Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου μας, να μ’ ελευθερώσει από τον
ταξιθέτη. Του κάκου όμως. Κανείς στον ορίζοντα.
Φτάσαμε στην οδό Ακαδημίας, ανοίξανε μια πόρτα, ανεβήκαμε κάτι
σκάλες και μπήκαμε σε μιάν ευρύχωρη κάμαρα, που στο βάθος
της, μπροστά σ’ ένα γραφείο, καθότανε ένας αξιωματικός. Συζητούσε με
δυό κυρίες, που καπνίζανε με πάθος, έχοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο.
Κάνω έτσι και, μνήσθητί μου, Κύριε! Τί είδα; Ήτανε δυό ηθοποιές,
γηράσασαι εν πολλαίς αμαρτίαις, και πολύ εθνικόφρονες κ’ οι δυό τους.
Φυσικό, δα. Η μια, πριν από λίγο καιρό, είχε φίλο έναν Καραμπινιέρο…
βλάχο, που ασφαλώς θα παρασημοφορήθηκε μόνο και μόνο γιατί το
μπορούσε κ’ έκανε … παρέα μαζί της. Δυό τρεις φορές βρεθήκαμε σε
ίδιο θίασο, με την εν λόγω «κυρία», μα γύρισε αλλού το κεφάλι, μόλις μ’
αντίκρυσε. Ο Αποστόλης, εξυπηρετικότατος, έτρεξε και κάτι υπέβαλε στ’
αυτί του αξιωματικού. Εκείνος έκοψε αμέσως το κωμικό χαμόγελο του