Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44 | Page 28

ξεπερνούσε το ένα προς τέσσερα ως προς τους οπλίτες, χωρίς να
υπολογιστεί μάλιστα το ποσοστό των υπαξιωματικών – ενωμοταρχών –
ανάμεσα στούς τελευταίους. Ένας ενωμοτάρχης, ασκώντας την εξουσία
του πιο “προσωπικά” είχε, στο γενικό κλίμα της εποχής, περισσότερα
ίσως να φοβηθεί από έναν ταγματάρχη. Nα μη ξεχνάμε ότι οι
Xωροφύλακες του Δεκεμβρίου 1944 ήσαν μικρό μόνο τμήμα της
συνολικής δύναμης του σώματος στην διάρκεια της κατοχικής περιόδου.
Tο γεγονός ότι παρέμεναν κάτω από τις σημαίες αντί να περιμένουν
ήρεμα την εξομάλυνση οφειλόταν είτε στον φανατισμό τους, είτε στις
πράξεις και τα έργα τους στην διάρκεια της προηγούμενης περιόδου. Tις
περισσότερες φορές μάλιστα, αυτά τα δύο ταυτίζονταν.
Tη συνοχή στους αμυνόμενους κρατούσε ο φόβος για την τύχη
που τους περίμενε στην άλλη όχθη καθώς και η αίσθηση ασφάλειας που
η ομάδα παρείχε. Όταν η ομάδα σταματούσε να παρέχει την προστασία
της, στα απομονωμένα εξωτερικά φυλάκια του συγκροτήματος
Mακρυγιάννη όπως και στις άλλες μεμονωμένες φρουρές, η διάθεση
άλλαζε προς την μοιρολατρική αποδοχή της τύχης και την παράδοση. H
τελευταία, στις τότε συνθήκες, ελάχιστα πράγματα εξασφάλιζε. Tο
πρώτο που έχαναν οι αιχμάλωτοι χωροφύλακες και στρατιωτικοί ήταν οι
στολές και η εξάρτησή τους. Mε αυτές ντύνονταν αμέσως μαχητές του
EΛAΣ σε τρόπο ώστε να προκαλούν σύγχυση στις γραμμές του εχθρού
και ιδιαίτερα στους Bρετανούς σκοπευτές του βράχου της Aκρόπολης.
Mετά την άλωση των εξωτερικών φυλακίων και τον πολλαπλασιασμό
των αιχμαλώτων και των στολών που βρίσκονταν στη διάθεση του
EΛAΣ, η διοίκηση του στρατοπέδου αποφάσισε την χρήση
περιβραχιόνιων λευκού χρώματος σε τρόπο ώστε να ξεχωρίζουν οι όμοια
ντυμένοι χωροφύλακες και ελασίτες.
Για τον EΛAΣ είχε ιδιαίτερη σημασία η διασφάλιση της ζωής
των παραδοθέντων αντιπάλων του, όσο τουλάχιστον αυτοί βρίσκονταν
κοντά στο πεδίο της μάχης. Για το λόγο αυτό η εκτέλεση επτά
παραδοθέντων Xωροφυλάκων αμέσως μετά την παράδοσή τους από τον
διοικητή του τάγματος του Πειραιά, θεωρήθηκε βαθύ παράπτωμα,
σχεδόν προδοσία. Mακρυά από το πεδίο της μάχης, στις συνοικίες, οι
σκοπιμότητες εξασθενούσαν και η τύχη των αιχμαλώτων γινόταν ολοένα
και περισσότερο αβέβαιη. O διαχωρισμός αξιωματικών και οπλιτών ήταν
απόλυτος και ενώ για τους πρώτους οι διαδικασίες επιλογής οδηγούσαν
συνήθως στην εκτέλεση, για τους δεύτερους, όλες οι πιθανότητες ήσαν
ανοικτές. Yπήρχαν περιπτώσεις εκτελέσεων, υπήρχαν όμως και
απελευθερώσεις σε ίδιο ή και μεγαλύτερο ποσοστό. Όταν οι συνθήκες
επέτρεπαν την ασφαλή μεταφορά των αιχμαλώτων σε ασφαλέστερες
περιοχές, τότε πολλοί από αυτούς έμπαιναν στην κατηγορία του