Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44 | Page 273

Παράλληλα έφταναν πληροφορίες πως πίσω από τις μονάδες κρούσης του
εχθρού συγκεντρώνονταν τεράστιες δυνάμεις αρμάτων και πεζικού. Οι
διαπραγματεύσεις για μια συμφωνία με τον Τσώρτσιλ ναυάγησαν κι ο
εχθρός ετοιμαζόταν πλέον να δώσει το αποφασιστικό χτύπημα ενάντια στις
ανατολικές συνοικίες της Αθήνας.
Οι μαχητές μας με αφάνταστη αντοχή και καρτερία αποκρούουν με
επιτυχία όλες τις απόπειρες διείσδυσης των άγγλων. Μεγάλα τμήματα μας,
λόχοι ολόκληροι κυκλώνονται, αλλά μένουν στις θέσεις τους. Το βράδυ,
όταν αποχωρούν τα τανκς, αποχτούν αυτόματα πάλι επαφή μαζί μας.
Μέχρι σήμερα αντέξαμε, λαός και στρατός, την κόλαση του Δάντη, που μας
χάρισαν οι σύμμαχοί μας οι σκόμπυδες. Αν όμως ρίξουν αύριο και τις νέες
ταξιαρχίες και μεραρχίες που συγκεντρώνουν, πώς θα τα καταφέρουμε;
Έχουμε κιόλας ξεπεράσει κατά πολύ τις δυνατότητες μας, χωρίς καμιά
ενίσχυση από πουθενά και με τα πυρομαχικά μας να βρίσκονται πια στο
τέλος τους. Περιμένουμε πλέον το βέβαιο θάνατο. Κι όμως κανείς δεν το
λογαριάζει. Τα τραγούδια και τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν. Τα πυρά
μας στρέφονται στο Μιχάλη Παναγιωτίδη που παρά την πείνα μας κι ενώ
έχουμε γίνει όλοι σαν τον Γκάντι, εκείνος εξακολουθεί να διατηρεί την
ολοστρόγγυλη κοιλίτσα του. Του λέγαμε πως θα βάλουμε το 2ο Γραφείο
να τον παρακολουθήσει να δούμε σε ποιο ρεστοράν πολυτελείας πάει και
τρώει.
Είναι βράδυ γύρω στις 11, όταν φτάνει λαχανιασμένος ο σύνδεσμος της
ταξιαρχίας με μια διαταγή που την υπογράφει μόνο ο καπετάνιος Κοσμάς.
Μου γράφει: «Γιάννη, πάρε την ομάδα με το μυδράλιο κι έλα στο σταθμό
της ταξιαρχίας το ταχύτερο δυνατό, γιατί οι ριμινίτες κατεβαίνουν απ’ την
πλαγιά του Αράπη και κινδυνεύει να συλληφθεί ολόκληρη η διοίκηση, μια
και δε διαθέτουμε δυνάμεις στις παρυφές της Νέας Ελβετίας.
Κοσμάς».
Σ’ ένα τέταρτο φτάσαμε με αυτοκίνητο στο σταθμό και αμέσως πιάσαμε τα
τελευταία σπίτια της Νέας Ελβετίας προς τον Αράπη.
Η χειμωνιάτικη νύχτα είναι θεοσκότεινη. Δε διακρίνουμε τίποτα στην
πλαγιά. Για μια στιγμή ρίχνεται φωτοβολίδα από την ταξιαρχία και
διακρίνουμε με τα κιάλια τους ριμινίτες στην κορφή του λόφου να τρέχουν
από δω κι από κει. Δεν παίρνουν προφυλάξεις, αφού δε βάλλονται από
πουθενά.