Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44 | Page 260

« Ο Βρεταννός πρωθυπουργός εσηκώθη: «Θα ήθελα να φύγω τώρα.
Έχουμε αρχίσει την εργασία. Κοιτάξτε να την τελειώσετε». Εχαιρέτησε
δια χειραψίας τα μέλη της Κυβερνήσεως. Εσταμάτησε στους
εκπροσώπους του ΕΛΑΣ- είχε υποσχεθεί να μη σφίξει τα χέρια τους,
όπως θα γράψει αργότερα ο λόρδος Μόραν. Ο Τσώρτσιλ ρώτησε: «Ποιος
θα μου συστήσει τους κυρίους;». Και χαιρέτησε δια χειραψίας τους
εκπροσώπους του ΕΛΑΣ, οι οποίοι έκδηλα ευχαριστημένοι ανταπέδωσαν
με υπόκλιση τον χαιρετισμό» («Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος
(1936-1975, οπ.π. σ.55,56).
Μετά την αποχώρηση των ξένων ξεκίνησε η συζήτηση η οποία και τις
δυο μέρες ( 26 και 27.12) έγινε μέσα σε ένα κλίμα χειρότερο κι απ’ αυτό
που επικρατούσε στη διάσκεψη του Λιβάνου. Το μόνο σημείο στο οποίο
υπήρξε συμφωνία ήταν αυτό του ορισμού αντιβασιλιά. Σε όλα τα άλλα
υπήρξε ριζική διαφωνία.
Ο Σπύρος Κωτσάκης τον οποίο ενημέρωσαν οι εκπρόσωποι των
αντιστασιακών οργανώσεων μετά την επιστροφή τους από τη σύσκεψη
γράφει:
« Η κατάσταση που επικράτησε στη συζήτηση χειρότερη κι από το
Λίβανο. Οι δικοί μας, με προτάσεις που επιδιώκουν να εξασφαλίσουν την
Εθνική Ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, και η Αντίδραση
αδιάλλαχτη, αντίθετη, με κύρια επιδίωξή της τον αφοπλισμό του ΕΑΜ-
ΕΛΑΣ και τον εξοπλισμό το δικό της. Καμία προσέγγιση. Το ίδιο έγινε
και την άλλη ημέρα που ξανασυναντήθηκαν (…) Απίθανες φιγούρες που
βρυκολάκιασαν και θέλουν να ξαναστήσουν το παλιό, προπολεμικό
καθεστώς. Συκοφαντούσαν , βρίζανε, αφρίζανε κατά του ΕΑΜ.
Μιλούσαν προκλητικά και προσβλητικά στους συναγωνιστές μας.
Σκόπιμα . Για ν’ αποκλειστεί κάθε συνεννόηση. Πάνω στο στρατιωτικό
που ήταν η λυδία λίθος γινότανε η σύγκρουση. Ο Δαμασκηνός το είπε
μονολεκτικά: «Τα όπλα θα τα παραδόσετε;».
Και ο Πλαστήρας που με το Σιάντο ήταν πατριώτες, γνωριζόντουσαν από
παιδιά και μιλούσαν μεταξύ τους με το «Γιώργη» και «Νίκο», λέει σε μια
στιγμή: «Μιλάτε για στρατό και δεν παίρνετε υπ’ όψη σας καθόλου την
υπάρχουσα Εθνοφυλακή, τα δεκάδες τάγματά μας…».
Σιάντος: «Τι λες Νίκο; Έχεις τόσα τάγματα και δεν πολεμάς; Αφήνεις
τους Άγγλους να πολεμάνε για σας; Άμα έχεις στρατό, έλα να
πολεμήσουμε. Να λύσουμε τις διαφορές μας μόνοι μας…».
Κι όταν η συζήτηση εκτραχύνθηκε περισσότερο: