Ημεροδρόμος- Ειδικές εκδόσεις Μέρες του Δεκέμβρη ΄44 | Page 216

Κόμματος, με στόχο και κατεύθυνση το ξενοδοχείο της «Μεγάλης
Βρετανίας», μεταφέροντας από τον υπόνομο που δέχεται τα βρόχινα νερά
και τις βρωμιές της τότε Αθήνας, έναν τόνο περίπου εκρηκτικής ύλης,
τροτύλης. Η επιχείρηση ξεκίνησε από το Μεταξουργείο. Ο υπόνομος δεν
ήταν αυτός που δέχεται τις ακαθαρσίες, αλλά τα βρόχινα νερά και η
κάθοδος έγινε με σιδερένια και όχι ξύλινη σκάλα. Η ατμόσφαιρα μέσα
δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Μύριζε υγρασία και μούχλα. Και τα νερά,
στα σημεία που ήταν φαρδύς ο υπόνομος, μας φτάνανε ως τα γόνατα,
ενώ όπου στένευε φτάνανε ως το στήθος, χώρια τα τεράστια ποντίκια...
Η επιχείρηση από το Μεταξουργείο δεν προχώρησε. Είχαμε την απώλεια
του μέλους του Γραφείου της Αχτίδας που σκοτώθηκε από αγγλικό
βλήμα. Είδαν κάποια μικρή μάζωξη στο σπίτι που βρισκόμασταν και μας
έριξαν. Η καθοδήγηση της Αχτίδας κατόπιν τούτου αποφάσισε να
σταματήσει η επιχείρηση και φυσικά να γίνει σε άλλο σημείο.
Πράγματι η επιχείρηση έγινε στη Λένορμαν πολύ πιο μακριά από το
Μεταξουργείο. Μπήκαν όλοι οι άνδρες στον υπόνομο με προσοχή κατά
ομάδες τοποθέτησαν την εκρηκτική ύλη και επέστρεψαν ύστερα από
αρκετές ώρες.
Αφού τέλειωσε αυτή η φάση έδωσε εντολή το Γραφείο της Αχτίδας και
συγκεκριμένα ο Γραμματέας της Αχτίδας Μπάμπης Γρηγοριάδης, είχαμε
δουλέψει μαζί από το 1943 που ήταν γραμματέας της 6ης Αχτίδας, να
μπούμε 5 σύντροφοι, για να κάνουμε τον τελευταίο έλεγχο των
καλωδίων.
Σημειώνω τις δυσκολίες που συναντήσαμε από την είσοδο του υπονόμου
μέχρι το τέρμα και το σημειώνω αυτό γιατί τις έζησα ο ίδιος. Φυσικά, οι
δυσκολίες, που αντιμετώπισαν οι προηγούμενες ομάδες που
κουβαλούσαν το φορτίο της εκρηκτικής ύλης στην πλάτη τους, ήταν
πολύ μεγαλύτερες και οι κίνδυνοι πολύ περισσότεροι.
Τεράστιες δυσκολίες
Οπως αναφέρω πιο πάνω ο υπόνομος δεν ήταν ευθύς είχε λακκούβες
μικρές και μεγάλες που γλίστραγες και έμπαινες μέσα στο νερό και σε
ορισμένα σημεία πάνω από τη μέση μέχρι και στο στήθος. Οι δρόμοι δεν
ήταν σε ευθεία γραμμή, το επίπεδο του δρόμου άλλαζε μέχρι που
δημιουργούσε μικρούς καταρράχτες και ανεβαίναμε σε σκάλες που το
πρώτο συνεργείο είχε τοποθετήσει. Θυμάμαι πως κάτω από την Ερμού
ήταν μία δίοδος πολύ μικρή και στενή. Αρκεί να σημειώσω πως την
περάσαμε με την κοιλιά, μπουσουλώντας στο νερό. Και σε άλλα σημεία
περνούσαμε σκυμμένοι, ήταν πολύ δύσκολη η διαδρομή.