44
αλληλεπίδραση), Μποζόνια W και Z, που φέρουν την ασθενή πυρηνική
δύναμη (ή ισχυρή αλληλεπίδραση))], καθώς και το Μποζόνιο Higgs.
Οι πρώτες υπερσυμμετρικές θεωρίες προσπάθησαν να συνδυάσουν τις
δυνάμεις που είναι χαρακτηριστικές των στοιχειωδών σωματιδίων,
δηλαδή η ηλεκτρομαγνητική δύναμη με συμμετρία γνωστή ως U (1), η
ασθενής δύναμη με συμμετρία SU (2) και η ισχυρή δύναμη με συμμετρία
SU (3) "Η βαρύτητα εξακολουθεί να λείπει", λέει ο καθηγητής Meissner.
"Η συμμετρία μεταξύ των Μποζονίων και των Φερμιονίων ήταν ακόμα
καθολική, που σημαίνει οτι υπάρχει ίδια σε κάθε σημείο του
διαστήματος." Στη συνέχεια, διατυπώθηκαν θεωρίες όπου η συμμετρία
ήταν τοπική, που σημαίνει ότι θα μπορούσε να εκδηλωθεί διαφορετικά
σε κάθε σημείο του διαστήματος. Είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί μια
τέτοια συμμετρία στη θεωρία που απαιτείται για να συμπεριληφθεί η
βαρύτητα, και τέτοιες θεωρίες έγιναν γνωστές
ως Υπερβαρυτικές (supergravities). "
Οι φυσικοί παρατήρησαν ότι σε θεωρίες Υπερβαρύτητας σε τέσσερις
χωροχρονικές διαστάσεις δεν μπορούν να υπάρχουν περισσότερες από
οκτώ διαφορετικές υπερσυμμετρικές περιστροφές. Κάθε τέτοια θεωρία
έχει ένα αυστηρά καθορισμένο σύνολο πεδίων (βαθμοί ελευθερίας) με
διαφορετικά Σπίν (0, 1/2, 1, 3/2 και 2), γνωστές αντίστοιχα ως πεδία
βαθμίδων, Φερμιόνων, Μποζονίων, Βαρυονίων και των συμμετρικών
σωματιδίων των Βαρυονίων τα Γκραβιτίνα. Για την υπερβαρύτητα N = 8,
η οποία έχει τον μέγιστο αριθμό περιστροφών, υπάρχουν 48 Φερμιόνια
(με Σπίν 1/2), που είναι ακριβώς ο αριθμός των βαθμών ελευθερίας που
απαιτούνται για την καταγραφή των έξι τύπων Κουάρκ και των έξι τύπων
Λεπτονίων τα οποία παρατηρήθηκαν στη φύση. Υπήρχε επομένως κάθε
ένδειξη ότι η Υπερβαρήτητα N = 8 είναι εξαιρετική από πολλές απόψεις.
Ωστόσο, δεν ήταν ιδανική.
Ένα από τα προβλήματα στην ενσωμάτωση του Καθιερωμένου
Πρότυπου σε Υπερβαρύτητα N = 8, δημιουργήθηκε από τα ηλεκτρικά
φορτία των Κουάρκ και των Λεπτονίων. Όλα τα φορτία αποδείχθηκαν
μετατοπισμένα κατά 1/6 σε σχέση με αυτά που παρατηρήθηκαν στη
φύση: το Ηλεκτρόνιο είχε φορτίο -5/6 αντί -1, το Νετρίνο είχε 1/6 αντί 0,
κλπ. Το πρόβλημα αυτό, το οποίο παρατηρήθηκε αρχικά από τον Murray
Gell-Mann από περισσότερα από 30 χρόνια πριν, δεν επιλύθηκε μέχρι το
2015, όταν οι καθηγητές Meissner και Nicolai παρουσίασαν τον
αντίστοιχο μηχανισμό τροποποίησης της συμμετρίας U (1).
"Μετά την πραγματοποίηση αυτής της ρύθμισης αποκτήσαμε μια
δομή με τις συμμετρίες U (1) και SU (3) που είναι γνωστές από το
Καθιερωμένο Πρότυπο. Η προσέγγιση αυτή αποδείχτηκε πολύ
https://www.facebook.com/Aratosastronomy/