Ο Ιουστίνος μιλάει για «το έμφυτον παντί γένει ανθρώπων σπέρμα του λόγου» (Απολογία Β΄, κεφ. 8, 457Α), για τον
«σπερματικόν θείον Λόγον» (ό.π., κεφ. 13, 465Β) μέσω του οποίου οι εθνικοί συγγραφείς «αμυδρώς εδύναντο οράν τα όντα»
(ό.π., 467Α). Ο όρος, που καθιερώθηκε στο χριστιανισμό ως η κορύφωση της αποδοχής της προχριστιανικής σοφίας, έχει στωική
προέλευση. Κατά τους στωικούς «ο Θεός είναι ο σπερματικός λόγος του σύμπαντος» (Διογένης Λαέρτιος 7, 136) [8].
Ο Ιουστίνος επίσης διακρίνει τους ανθρώπους, από καταβολής κόσμου, σε «άνευ λόγου βιώσαντας», οι οποίοι «άχρηστοι
και εχθροί τω Χριστώ ήσαν, και φονείς των μετά λόγου βιούντων», και σε «μετά λόγου βιώσαντας και βιούντας», οι οποίοι
«Χριστιανοί και άφοβοι και ατάραχοι υπάρχουσι» (Απολογία Α΄, P.G., ό.π., 397C). Ο «μετά λόγου» και «άνευ λόγου» βίος, καθώς
και η περί αφοβίας και αταραξίας αναφορά, παραπέμπουν ευθέως στα στωικά ανάλογα, όπως και η διάκριση των ανθρώπων, από
ηθικής απόψεως, σε «φαύλους» και «σπουδαίους» (Απολ. Β΄, 7, P.G., ό.π., 456Β), από τους οποίους οι πρώτοι ταυτίζονται με τους
«αμαρτάνοντας», ενώ οι δεύτεροι με τους «κατορθούντας» (456Β), δηλαδή τους «πανταχού κατά λόγον τον ορθόν
νομοθετήσαντας και φιλοσοφήσαντας ανθρώπους», τους οποίους αναφέρει αμέσως παρακάτω (456C), και τους οποίους («οίον
Σωκράτην και τους ομοίους») οι «φαύλοι δαίμονες» ενέργησαν *