Ως άρα ο γευσάμενος του ανθρωπίνου σπλάγχνου, εν άλλοις άλλων ιερείων ενός εγκατατετμημένου, ανάγκη δη τούτω
λύκω γενέσθαι. Ή ουκ ακήκοας τον λόγον;
Έγωγε» (Πλάτωνος, Πολιτεία Η΄ 565 d-e).
Είναι φανερό ότι η βρώση των βρεφών που είχαν θυσιαστεί συνέβαινε πολλές φορές στο βωμό του
Λυκαίου Διός. Η μεταμόρφωση αυτή σε λύκο ασφαλώς είναι συμβολική διότι, φυσικά, δεν
μετατρέπεται κανείς άνθρωπος σε ζώο. Όπως φαίνεται, συμβολίζει την απόκτηση υπεράνθρωπων
δυνάμεων. Ας μην ξεχνάμε ότι, στην ορεινή και πρωτόγονη Αρκαδία ειδικά, λατρευόταν περισσότερο
απ’ οπουδήποτε αλλού και ο ντόπιος ζωόμορφος Πάνας.
«Μετά δε Στύμφαλόν εστιν Αλέα, συνεδρίου μεν του Αργολικού μετέχουσα και αύτη, ʼλεον δε τον
Αφείδαντος γενέσθαι σφίσιν αποφαίνουσιν οικιστήν. Θεών δε ιερά αυτόθι Αρτέμιδός εστιν Εφεσίας
και Αθηνάς Αλέας, και Διονύσου ναός και άγαλμα. Τούτω παρά έτος Σκιέρεια εορτήν άγουσι, και εν Διονύσου τη εορτή κατά
μάντευμα εκ Δελφών μαστιγούνται αι γυναίκες, καθά και οι Σπαρτιατών έφηβοι παρά τη Ορθία» (Μτφρ: «Μετά τη Στύμφαλο
είναι η Αλέα (χωριό Αλέα πρώην Μπουγιάτι), που και αυτή μετέχει στην αργολική ομοσπονδία [?]. Εδώ υπάρχουν τα ιερά της
Εφεσίας Αρτέμιδος, της Αλέας Αθηνάς και του Διονύσου, με άγαλμα του θεού. Κάθε χρόνο τελούν προς τιμήν του τα Σκιέρεια,
όπου, σύμφωνα με χρησμό του μαντείου των Δελφών, μαστιγώνονται οι γυναίκες, όπως και οι έφηβοι των Σπαρτιατών στη γιορτή
της Ορθίας»] (Πηγή: Περιηγήσεις Παυσανία από την Αργολίδα στην Αρκαδία, Αρκαδικά 23, 1, Ιστορικά Νο 249. 19 Αυγούστου
2004 σελ. 13,14).
«Ενταύθα [εν Ποτνιαίς] και Διονύσου ναός εστιν Αιγοβόλου. Θύοντες γαρ τω θεώ προήχθησάν ποτε υπό μέθης ες ύβριν,
ώστε και του Διονύσου τον ιερέα αποκτείνουσιν· αποκτείναντας δε αυτίκα επέλαβε νόσος λοιμώδης, και σφισιν αφίκετο ίαμα εκ
Δελφών τω Διονύσω θύειν παίδα ωραίον· έτεσι δε ου πολλοίς ύστερον τον θεόν φασιν αίγα ιερείον υπαλλάξαι σφίσιν αντί του
παιδός. Δείκνυται δε εν Ποτνιαίς και φρέαρ· τας δε ίππους τας επιχωρίους του ύδατος πιούσας τούτου μανήναι λέγουσιν.»
(Παυσανίας, Βοιωτικά 8,2)
Στην «Εκάβη» (535), του Ευριπίδη περιγράφεται με έναν ιδιαίτερο εναργή τρόπο η φοβερή τελετουργία του εναγισμού
με ανθρωποθυσία. Ο Νεοπτόλεμος, υιός του Αχιλλέα, οδηγεί την Πολυξένη (την παρ’ ολίγον μητριά του) από το χέρι -ως ο
κοντινότερος συγγενής της!- προς την κορυφή του Τύμβου (όπου βρισκόταν ο τάφος του πατέρα του), για την θυσία προς
εξευμενισμό του νεκρού Αχιλλέα φωνάζοντας: «Έλα και πιές της κόρης το μαύρο αίμα το αγνό»! Σε διάφορα αγγεία που έχει
απεικονιστεί η σκηνή (H. B. Walters, J. H. S. XVIII, 1898, σ. 281, πιν. XV) ο τάφος του Αχιλλέα όπου θυσιάζεται η Πολυξένη
παρουσιάζεται ως ΟΜΦΑΛΟΣΧΗΜΟΣ τάφος - βωμός… (Πηγή: Οι απόκρυφες επιστήμες στην ελληνική αρχαιότητα»,
Διαμαντής Κούτουλας, κεφάλαιο Α «Εναγισμοί», Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα 2002, σελίδα 34).
Στο ίδιο post, λίγο παρακάτω, παρατίθενται εκτενώς στοιχεία για ανθρωποθυσίες και γενικά αιματηρές λατρείες στη
μινωική Κρήτη, σε άλλα σημεία του ελληνικού χώρου και στην Κύπρο. Ο ενδιαφερόμενος, ας κάνει τη βολτίτσα του…
Διαβάστε και: περί ανθρωποθυσιών και κανιβαλισμού στη λατρεία του Διονύσου (εδώ), καθώς και ένα εκπληκτικό
άρθρο σύγχρονου αρχαιολάτρη, που υπερασπίζεται τις αρχαίες ελληνικές ανθρωποθυσίες (ως προϊόντα σοφίας και χρήσιμες για
την κοινότητα) και κατακρίνει την καταδίκη τους από τους χριστιανούς ως αποτέλεσμα αμάθειας και φανατισμού!
Ο σκελετός νεαρού άνδρα όπως ήρθε στο φως στα Ανεμόσπηλια
της Κρήτης με το εγχειρίδιο της θυσίας ακόμη επάνω του (από εδώ,
όπου και στοιχεία για άλλα ευρήματα).
Το τελευταίο ερώτημα: αυτοί οι φωτισμένοι αρχαίοι Έλληνες σοφοί, που ουσιαστικά απέρριψαν την ειδωλολατρία και
ενίοτε διώχθηκαν γι' αυτό, πώς αντιμετωπίστηκαν από τους χριστιανούς; Ήδη έχουν δοθεί μερικά στοιχεία. Θα γράψουμε πιο
αναλυτικά στο επόμενο post.
http://o-nekros.blogspot.gr/2011/05/blog-post_15.html
-38-