Ανθρώπων Έργα Σεπτέμβριος 2013 | Page 48

Ανθρώπων Έργα Φωτεινής, -ένα χαμογελαστό προσωπάκι, αδύνατο να το ξεχάσεις άμα το δεις έστω και μια φορά-, πέρασε με ανάλαφρο βήμα δίπλα από το παγκάκι που καθόμουν και βγήκε από την καγκελόπορτα. Την ακολούθησα διακριτικά με το βλέμμα μου. Λίγο πιο κει, σταμάτησε το βήμα της, σήκωσε ψηλά το κεφάλι, κοίταξε πίσω από τα μαύρα γυαλιά της το λαμπερό πορτοκαλί ουρανό, έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό που σχεδόν ακούστηκε μέχρι το παγκάκι που καθόμουν, ξανακατέβασε το κεφάλι στο δρόμο μπροστά της και συνέχισε το αέρινο βήμα της. Που, αύριο, το ίδιο αυτό βήμα, θα την ξαναφέρει και πάλι εδώ. Στο κοιμητήριο. Απόγευμα. Την ίδια πάντα ώρα που έρχομαι κι εγώ στον ογδονταπεντάχρονο πατέρα μου. Κι αυτή στη δωδεκάχρονη κόρη της. Για τη μάνα της Φωτεινής, λέω. Κι αυτή η έκφραση, αυτό το «λέω», το έχω κλέψει εδώ και χρόνια από την Κατερίνα Γώγου. Που έρχεται πάντα στο νου μου όταν συναντώ στο δρόμο μου λεπτοκαμωμένες νεαρές κοπέλες με τσιγάρο στο στόμα κ