Ανθρώπων Έργα Σεπτέμβριος 2013 | Page 46

Ανθρώπων Έργα σκούρα γυαλιά, γεμίζει το ποτιστήρι κι επιστρέφει στον τάφο. Συνεχίζει να ποτίζει τα λουλούδια, να πετάει τα ξερά φύλλα, να πλένει με τις παλάμες της το μάρμαρο, να κάθεται κάποιες φορές στη γωνιά του τάφου και να καπνίζει αμίλητη. Με το κεφάλι χάμω. Και τα μάτια συνέχεια πίσω από τα μαύρα γυαλιά. Ανθρώπων Έργα και κάθισα στο παγκάκι που είναι πλάι στη μάντρα. Κουρασμένη. Ψυχικά. Και δίψαγα. Έβγαλα το μπουκαλάκι από την τσάντα μου και ήπια νερό. Κάποια φορά που πέρναγα από δίπλα της, κρυφοκοίταξα με τρόπο τα γράμματα στο σταυρό: Φωτεινή, έλεγαν, δώδεκα χρόνων. Η κόρη της κοπέλας, έμαθα αργότερα. Ένα κοριτσάκι που πέθανε από καρκίνο. Έσφιξα στη χούφτα μου το σακουλάκι με τα καρβουνάκια που κρατούσα για τον τάφο του πατέρα μου και συνέχισα να βαδίζω μουδιασμένη. Πήγα στον πατέρα μου, ανανέωσα το λάδι του στο καντήλι, έριξα νερό στο μάρμαρο να φύγουν οι πευκοβελόνες, κάθισα λίγο κοντά του, του μίλησα, του είπα ότι πονάω που λείπει και σε λίγο έκανα να φύγω. Σήκωσα το κεφάλι. Κοίταξα αφηρημένα πέρα, αναστενάζοντας. Αυτή η γαλήνη των κοιμητηρίων μου άρεσε από πάντα. Κοίταξα απέναντι. Η εικόνα μπροστά μου είχε αυτό το υπέροχο χρυσό – πορτοκαλί χρώμα ενός απογευματινού ήλιου. Ο Υμηττός, τα πεύκα, το λευκό των μαρμάρων, η ησυχία, η απουσία των ανθρώπων, η παρουσία των ψυχών, η μάνα της Φωτεινής με το τσιγάρο στο στόμα, το τρεμόπαιγμα της φλόγας των καντηλιών, ο πατέρας μου ήσυχος κι αμίλητος λίγο πέρα, η δωδεκάχρονη Φωτεινή με την κουκλίτσα της ακουμπισμένη δίπλα στο σταυρό της και κάποιες γριές μικροσκοπικές γυναίκες, μαυροφορεμένες, γλυκύτατες, με πράο και κατασταλαγμένο στη σοφία βλέμμα, ίδιες οι ηρωίδες του Παπαδιαμάντη, να βγαίνουν σιωπηλά από την καγκελόπορτα του κοιμητηρίου κάνοντας το σταυρό τους… Ανάμεσα στα λευκά μάρμαρα ξεχώρισα λίγο μακρύτερα τη φιγούρα της κοπέλας με το τσιγάρο στο στόμα. Για τη μάνα της Φωτεινής, λέω. Πέρασα πάλι από δίπλα της, -ο πατέρας μου και η Φωτεινή βρίσκονται στο ίδιο μονοπάτι-, και πριν βγω από την κεντρική είσοδο πήγα Το νεαρό κορίτσι με τα περιποιημένα βαμμένα νύχια στα πόδια, το λινό καφέ φόρεμα και τα μαύρα γυαλιά, πότισε όλες τις γλάστρες που σκεπάζουν ολόκληρη την επιφάνεια του τάφου του παιδιού, πήρε τα σκουπιδάκια, τα πέταξε στο καλάθι, φίλησε τη φωτογραφία της 46 | Digital Art Magazine | www.musiccreationsradio.wix.com/radio www.musiccreationsradio.wix.com/radio | Digital Art Magazine | 47