Ανθρώπων Έργα Μάιος 2014 | Page 210

15+1 Bloggers γράφουν... βόμβα και να αναφλέγεται το πρόσωπο του Κώστα! Να ανατινάσσεται σε άπειρα μικρά σωματίδια. Μικρότερα κι από τα άτομα. Τόσο πολύ είχε πονέσει! Μα στη σκέψη της υπήρχε πια Αυτός! Με τα καλάθια του, τα φιστίκια του, την όρεξη του για ζωή κι αγώνα.... Πόσο διαφορετικός φάνταζε στα μάτια της! Χαμογέλασε τρυφερά. Έπρεπε να βρει τρόπο να τον συναντήσει ξανά. «Έλα σκέψου κοριτσάκι.... Θα πας από το καφενείο. Είναι ο δρόμος του. Θα περάσει.» «Κι αν δεν περάσει;», άκουσε μια φωνή μέσα της. «Θα πιω τον καφέ μου ήσυχα-ήσυχα και θα φύγω!» «Ναι. Έτσι λες. Και την απογοήτευση; Πού την πας την απογοήτευση. Έχεις προσδοκίες κοριτσάκι. Πάλι θα πονέσεις!» «Όχι! Θα κρατηθώ. Είμαι δυνατή και σκληρή πια. Δεν θα απογοητευτώ!» «Μμμ πάντα έτσι λες. Δεν είσαι άτρωτη όμως. Όσο εμπλέκεσαι συναισθηματικά, όσο προσδοκείς... θα απογοητεύεσαι!» «Αμάν πια! Ξου!», προσπάθησε να διώξει τη σκέψη της και σηκώθηκε με κέφι να ετοιμαστεί! Σε λίγη ώρα στο κρεβάτι της υπήρχε ένα τεράστιο βουνό από ρούχα. Ένας λόφος από φούστες, παντελόνια, μπλούζες, πουκάμισα, φουλάρια, 210 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 4 | Μάιος 2014 Μια ιστορία αγάπης πασμίνες, μαντίλια.... Κι η Βάσια μέσα στην απόγνωση προσπαθούσε να βρει το τέλειο λουκ. Ήθελε να είναι ανέμελη αλλά όχι αφρόντιστη. Σπορ αλλά όχι και για τρέξιμο. Σικάτη αλλά όχι κοκέτα. «Ω Θεέ μου, πιο εύκολα λύνω ένα δύσκολο Sudoku παρά τι να φορέσω σήμερα!» Κατέληξε σε ένα απλό τζιν κι ένα λευκό πουκάμισο. Έβαλε τις καφέ, καουμπόικες μπότες της, το μελί γούνινο γιλέκο κι ένα μπλε μικροσκοπικό φουλάρι τυλιγμένο όμορφα γύρω από το λευκό λαιμό της. «Τέλεια! Θα είναι το λιγότερο τρελός να μην με προσέξει», μουρμούρισε βάζοντας ένα απαλό lip gloss στα δροσερά της χείλη. «Αν είναι εκεί», πε