Ανθρώπων Έργα Μάιος 2014 | Page 194

Νεκτάριος Μπουτεράκος φώναξε η Φανή, ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. «Εξαιτίας αυτού του δαίμονα χάσαμε τον πατέρα μας και τώρα είναι εδώ για να εξαφανίσει κι εμάς. Και το χειρότερο είναι ότι εμείς οι ίδιοι τον καλέσαμε. Σκάψαμε το λάκκο μας και εμείς τώρα ρίχνουμε και το χώμα πάνω μας». «Ηρέμησε Φανή μου, θα βρούμε τη λύση στο υπόσχομαι». Προσπάθησε να καθησυχάσει ο Χρήστος την αδελφή του, αλλά μέσα του ένιωθε ανήμπορος και ανίκανος να βρει την όποια λύση, όπως ακριβώς ένοιωθε και τη μέρα που ανακοινώθηκε και η εξαφάνιση του πατέρα του. Η ανάμνηση ήταν κολλημένη στο μυαλό του, όπως η βδέλλα κολλάει στο δέρμα και ρουφάει το αίμα. Εκείνο το χτύπημα του κουδουνιού της πόρτας στο πατρικό τους σπίτι στο Ναύπλιο, την μητέρα του να τρέχει αλαφιασμένη να δει ποιος είναι ξημερώματα, τη στολή του αστυνομικού που έφερε το μήνυμα, το σπαραχτικό κλάμα της μάνας του μόλις άκουσε για την εξαφάνιση και εκείνον τον μαρτυρικό χρόνο, μέχρι να ξεψυχήσει η δύσμοιρη από τη στενοχώρια της. Αδύναμη η καρδιά της και δεν άντεξε. Κι αυτός ορφανός 194 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 4 | Μάιος 2014 Η αναγέννηση των ηρώων - Ύδωρ πλέον, με μόνη του παρηγοριά τη μεγάλη του αδελφή, που έγινε και η νέα του μάνα. Όλη του η παιδική ηλικία είχε χαθεί σε μια στιγμή, πίσω από τα κάγκελα μιας σκάλας, ζώντας, σαν ταινία δραματική, την εξαφάνιση του πατέρα του. Αδύναμος και μετέωρος, έπρεπε να πορευθεί σε ένα αβέβαιο μέλλον. «Συνέχισε σε παρακαλώ να διαβάζεις», είπε με επιτακτικό τόνο ο Αλέξανδρος, επαναφέροντάς τον στην πραγματικότητα. «Κατά τη Ρουμάνικη παράδοση ο δαίμονας Ζμέου θέλει να κλέψει τον ήλιο και το φεγγάρι από τον ουρανό, με αυτόν τον τρόπο εγκλωβίζεται όλη η ανθρωπότητα στο σκοτάδι…». «Αλέξανδρε, αυτό δεν έχει σχέση με την ετυμολογία του γράμματος Ζήτα που μας ανέλυσες πριν»; ρώτησε η Ζωή, παίρνοντας μετά από ώρα τα μάτια της από τις φλόγες που χόρευαν στο τζάκι. Ο Αλέξανδρος έγνεψε καταφατικά και έκανε νόημα στον Χρήστο να συνεχίσει. «Συνήθως, ο δα