Ανθρώπων Έργα Μάιος 2014 | Page 144

Ανθρώπων Έργα Ανθρώπων Έργα μας περίγυρο. Οικογένεια, συγγενείς, γείτονες, γνωστούς και φίλους. Με όλους μοιραζόμαστε, με όλους συναναστρεφόμαστε, λίγους όμως εμπιστευόμαστε! Εμείς επιλέγουμε σε ποιους θα ανοίξουμε την καρδιά μας. Αν εξαιρέσει κανείς την οικογένεια, οι αμέσως επόμενοι άνθρωποι που επιλέγουμε ν’ ακουμπήσουμε, είναι μόνον εκείνοι που κατάφεραν ν’ αγγίξουν με πολύ ιδιαίτερο τρόπο τη ψυχή μας. Πότε αλήθεια αντιλαμβανόμαστε ότι θα κρατήσουμε κάποιον κοντά μας, άσχετα με την χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει ή τις διαφορετικότητες που μας χαρακτηρίζουν ως άνθρωποι; Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα τώρα! Πριν περίπου δώδεκα χρόνια, είχα φύγει από την πόλη μου τη Θεσσαλονίκη για ένα επαγγελματικό ταξίδι και βρέθηκα στην Σπάρτη. Κατά την παραμονή μου εκεί, αντιμετώπισα κάποια επαγγελματικά προβλήματα, που ενισχύθηκαν και με κάποια προσωπικά. Ένα βράδυ που ήμουν σε κακό χάλι, χτυπάει το κινητό μου και βλέπω το όνομα μιας παιδικής μου φίλης ν’ αναβοσβήνει στην οθόνη. Ένιωσα ξαφνικά μια παράξενη χαρά, που θ’ άκουγα έναν τόσο δικό μου άνθρωπο. Όπως και ταυτόχρονα, ένιωσα ντροπή που δεν είχα σηκώσει εγώ νωρίτερα το τηλέφωνο, για να την καλέσω για να μοιραστώ μαζί της τους προβληματισμούς μου, αφού ήξερα καλά ότι ίσως να ήταν ο μόνος άνθρωπος εκείνη τη στιγμή που θα μπορούσε να με βοηθήσει ψυχολογικά. Προφανώς με είχαν πάρει τόσο πολύ από κάτω τα προβλήματά μου, που το μυαλό μου έκανε διαγραφή σε κάθε λογική σκέψη. 144 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 4 | Μάιος 2014 «Παρακαλώ» της λέω σηκώνοντας το τηλέφωνο. «Τι έχεις;» με ρωτάει πριν προλάβω να πω δεύτερη λέξη. «Τίποτα» της λέω. «Λες ψέματα και το ξέρεις» μου κάνει αυστηρά τότε εκείνη. «Μαρία, δεν είμαι καλά» της απαντάω. «Αυτό το κατάλαβα. Πες μου όμως τι συμβαίνει;» «Όλα πάνε χάλια» «Κλαις!» «Όχι, δεν κλαίω». «Πάλι λες ψέματα!» «Ε, τότε τι με ρωτάς; Αφού κατάλαβες». «Εντάξει. Κλείσε, ηρέμισε και σε λίγη ώρα ξεκινάω να έρθω». «Πού θα έρθεις Μαρία; Θα έρθεις από τη Μάιος 2014 | Τεύχος 4 | Ανθρώπων Έργα | 145