Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
Η ώρα περνούσε βασανιστικά. Κάθε λίγο ο νεαρός γυρνούσε
και κοιτούσε προς το ασανσέρ. Η απελπισία και η ντροπή του
είχαν γίνει σύννεφο καπνού από απανωτά τσιγάρα που τον
έπνιγε. Σε μια στιγμή είδε την Τζίνα να βγαίνει από το ασανσέρ
και να έρχεται προς το μέρος του. Είχε ύφος παγωμένο και όσο
πλησίαζε τόσο ένιωθε την ψύχρα της. Τινάχτηκε όρθιος και
στάθηκε σαν άγαλμα μπροστά της. Εκείνη τον πλησίασε και
του μίλησε με συσπάσεις θυμού στα χείλη της. Του πετούσε
τις λέξεις σα να τον έφτυνε:
«Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτέ! Ποτέ!» Γύρισε την πλάτη της
και κατευθύνθηκε προς την έξοδο του ξενοδοχείου με νευρικό
βηματισμό.
ύφος ανθρώπου νικημένου από τον ίδιο του τον εαυτό. Και
έφυγε. Ορκίστηκε ποτέ πια να μην ξαναπατήσει σ’ εκείνο το
μέρος.
Ο νεαρός κάθισε απότομα στο σκαμπό σα να μη σήκωναν
τα πόδια του το βάρος του κορμιού του. Οι ώμοι του είχαν
γύρει προς τα μπρος και το κεφάλι του σκυφτό στο στήθος.
Έμεινε αρκετή ώρα έτσι. Ύστερα ανασηκώθηκε και ήπιε μια
τελευταία γουλιά από το ουίσκι του. Κοίταξε γύρω. Δυο
τρία άτομα είχαν απομείνει στο μπαρ. Άγγιξε ελαφρά με
την παλάμη του την τσέπη όπου είχε βάλει τα κλειδιά του
αυτοκινήτου και προχώρησε προς την έξοδο. Δεν είχε κουράγιο
ν’ αναζητήσει την Τζίνα εκείνη την ώρα. Θα την άφηνε να
ηρεμήσει και θα της τηλεφωνούσε αύριο ή μεθαύριο. Θα την
θερμοπαρακαλούσε να τον συγχωρήσει. Αύριο ή μεθαύριο.
Απόψε δεν είχε άλλο κουράγιο. Μπήκε στο νέο του αμάξι με
396
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
***
Μετά από μία περίπου ώρα η Τζίνα ξαναγύρισε στο ξενοδοχείο.
Κοίταξε διερευνητικά αν το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο
απ΄έξω και μετά για σιγουριά κοίταξε στο μπαρ μην τυχόν ο
Στράτος βρισκόταν ακόμα εκεί. Πήρε το ασανσέρ και ανέβηκε
στο δωμάτιο 502 όπου ήταν και προηγουμένως . Χτύπησε
ελαφρά την πόρτα τρεις φορές. Ο καλοντυμένος άγνωστος
κύριος την περίμενε.
«Εντάξει;» τη ρώτησε με αγωνία.
«Μια χαρά!» του απάντησε εκείνη. «Πήρε το αυτοκίνητο και
έφυγε».
«Έχω έτοιμα τα πράγματα!» είπε στα πεταχτά ο καλοντυμένος
κύριος. «Θα πάμε σε άλλο ξενοδοχείο για ασφάλεια. Μπορεί
απόψε κιόλας να τον τσακώσουν οι μπάτσοι και ν’ αρχίσει να
λέει την ιστορία…».
Η Τζίνα χαμογέλασε: «Και ποιος θα τον πιστέψει; Το αυτοκίνητο
έχει μόνο τα δικά του αποτυπώματα πλέον και το αναζητά
η αστυνομία. Ούτε άλλοθι έχει. Ήταν μαζί μου την ώρα της
ληστείας. Πώς θα ξεμπλέξει; »
«Πάμε να φύγουμε καλύτερα!» είπε ο καλοντυμένος κύριος.
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
397