Ανθρώπων Έργα Ιούνιος 2015 | Page 354

Ανθρώπων Έργα Του φάνηκε πως ο νεαρός άντρας από την διπλανή χώρα τον αγριοκοιτούσε αρκετές φορές, όταν παραήταν διαχυτικός μαζί της, επιχειρώντας να κερδίσει μια ματιά της, που θα μπορούσε να καταλήξει σε ελπιδοφόρο άγγιγμα. Το άγγιγμά παρέμεινε ευσεβής πόθος για τον Γιώργο, που ωστόσο δεν το έβαζε κάτω, μέ την βεβαιότητα του καταφερτζή να ξεχειλίζει σε κάθε περίσταση. Είχε κάθε δίκιο ο Γιώργος να πιστεύει στον εα υτό του. Η μάνα του τον μεγάλωσε φτωχικά μεν, αλλά μέσα στα χάδια και στις διαβεβαιώσεις ότι πρόκειται για μεγάλο κελεπούρι. Πέρασαν δώδεκα περίπου χρόνια από τότε που η Μαρία “τον τύλιξε” με την απρόσμενη εγκυμοσύνη της, προς μεγάλη απογοήτευση της μάνας που άλλα φανταζόταν για τον κανακάρη της. Τον ήθελε εξασφαλισμένο τον μορφονιό της με μια καλή γυναίκα που θα είχε κι ένα ικανοποιητικό κομπόδεμα στην άκρη. Δεν το ονόμασε ποτέ προίκα το όνειρό της, αυτά είναι από άλλες εποχές, αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό ακριβώς εννοούσε. “Οτιδήποτε εντάσσεται στο παλιό πλαίσιο απορρίπτεται ως οπισθοδρομικό. Αν σε τέτοιο σφάλμα πέφτουν άτομα, είναι δυνατόν να το αποφύγουν οι κοινωνίες;” έλεγε συχνά πυκνά ο Γιώργος στον γιο του, επιχειρώντας να δικαιολογήσει τις δικές του απόψεις, αλλά και της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει, όταν ο μικρός τολμούσε να εκφράσει τις απορίες του. “Έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε” υποστήριζε με πάθος η Μαρία, χωρίς περισσότερα λόγια και διευκρινίσεις, όταν ο 354 Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015 Ανθρώπων Έργα μικρός απευθυνόταν σ’εκείνη για να βρει την άκρη. Ακόμα κι ο καλύτερός μου φίλος ξαφνιάστηκε που με είδε στο σχολείο. Φαντάζομαι πως είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να βρουν τα σωστά λόγια σε τόσο δύσκολες περιπτώσεις, οπότε είναι πιο βολικό να σε αποφεύγουν. Δεν μου φάνηκε παράξενο που όλοι, μαζί κι αυτός, κρατούσαν τις αποστάσεις τους. Στο τρίτο πια διάλειμμα δεν έκανα καν τον κόπο να σηκωθώ από το θρανίο μου. Είχε παραγίνει. Έκαναν λες κι εγώ ο ίδιος είχα σκοτώσει τον πατέρα μου. Μου καρφώθηκε για λίγο στο μυαλό η ιδέα σαν σαΐτα που πέτυχε τον στόχο της. Δεν ξέρω ποιο χέρι κρατούσε το πιστόλι που απελευθέρωσε την σφαίρα, αλλά εγώ στα σίγουρα ήμουν υπεύθυνος που η σφαίρα βρήκε τον δρόμο της στην καρδιά του. Δεν ήμουν εκεί για να τον προστατέψω. Το βράδυ εκείνο που χάθηκε, παίζαμε μπάλα μέχρι αργά. Ξεχάστηκα. Η μαμά ήταν ακόμα στο εργοστάσιο. Έφτασε πρώτη σπίτι. Τον βρήκε πεθαμένο στο πάτωμα. Δεν υπήρχαν ίχνη παραβίασης. Έτσι είπε η αστυνομία. Γι’αυτό ήταν σίγουροι αρχικά για την αυτοκτονία. Όταν το ενδεχόμενο απορρίφθηκε από τους ειδικούς, θεώρησαν σίγουρο ότι ο δράστης ήταν κάποιος γνωστός. Ίσως να τον περίμενε ο πατέρας μου. Ίσως είχε προηγούμενα μαζί του. Αν είχα γυρίσει λίγο νωρίτερα, αν ήμουν ένα καλό παιδί που επιστρέφει στο σπίτι νωρίς για να διαβάσει τα μαθήματά του, μπορεί να είχε σωθεί. Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα 355