Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
Ο πωλητής, πρόθυμος, άρχισε να μιλάει δίχως σταματημό.
Το δαχτυλίδι ήταν κατασκευασμένο από λευκόχρυσο, του
είπε, οι μπλε πέτρες στα φτερά της πεταλούδας ήταν ζαφείρια,
προερχόμενα από τη Μοντάνα των Ηνωμένων Πολιτειών της
Αμερικής και από τα καλύτερα του είδους σε χρώμα και σε
καθαρότητα. Οι πετρούλες στις κεραίες της ήταν μπριγιάν.
Ο Κοσμάς είχε θαμπωθεί ήδη, αλλά ο κοσμηματοπώλης
είχε βαλθεί να του πει ακόμη περισσότερα.
«Ξέρετε, πάντοτε το ζαφείρι θεωρούνταν ότι έφερνε στον
κάτοχό του ευτυχία και σοφία, ενώ προστάτευε από τις
ασθένειες» του είπε. «Παλιότερα, δινόταν και σαν φυλαχτό,
ως η προστάτιδα πέτρα της ανθρώπινης περιουσίας! Εμείς
συνήθως το προτείνουμε ως δώρο για την πέμπτη ή την
τεσσαρακοστή πέμπτη γαμήλια επέτειο…»
Ο Κοσμάς γέλασε.
«Δυστυχώς, ούτε η πέμπτη, ούτε η τεσσαρακοστή πέμπτη
επέτειός μας είναι, αλλά δε θα τα χαλάσουμε εδώ… Το δαχτυλίδι
αυτό μου άρεσε πολύ και για μας θα μπορούσε να έχει ακόμη
μία, συμβολική σημασία: η σύζυγός μου μεταμόρφωσε τη ζωή
μου, δε θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα χωρίς την υποστήριξή
της και χωρίς την παρουσία της δίπλα μου. Ακριβώς όπως
η πεταλούδα συμβολίζει τη μεταμόρφωση… Θα το πάρω,
νομίζω ότι είναι το ιδανικό δώρο που θα μπορούσα να της
προσφέρω».
Ο κοσμηματοπώλης έσπευσε να του γνωστοποιήσει το
κόστος. Το ποσό ήταν αστρονομικό, αλλά ο Κοσμάς ούτε καν
ασχολήθηκε. Έβγαλε το μπλοκ του και έκοψε μια επιταγή.
«Θα ήθελα παρακαλώ να εσωκλείσω και μια κάρτα στη
συσκευασία δώρου που θα ετοιμάσετε», είπε στον πωλητή.
Εκείνος του έδωσε μια κάρτα και μια πένα και του έδειξε ένα
τραπεζάκι με μια πολυθρόνα, όπου μπορούσε να καθίσει και
να τη γράψει.
Ο Κοσμάς δεν το σκέφτηκε πολύ: «Στη γυναίκα της ζωής
μου», έγραψε. Κι από κάτω: «Η ζωή μου ήταν ασήμαντη,
μέχρι που ήρθες εσύ και την άλλαξες, τη μεταμόρφωσες.
Ευτυχισμένη επέτειο! Ανυπομονώ να ζήσουμε μαζί πολλές
άλλες ακόμη…»
Πήρε το κουτάκι με το πολύτιμο περιεχόμενο από τον
πωλητή, τον ευχαρίστησε για το χρόνο του και τη βοήθεια που
του προσέφερε και βγήκε από το κατάστημα, τοποθετώντας
παράλληλα το κουτί στην εσωτερική τσέπη του σακακιού
του. Αισθανόταν πολύ χαρούμενος και ανυπομονούσε να
φορέσει το δαχτυλίδι στην Τασία. Κοίταξε τον ουρανό και
είδε να πετούν δυο λευκά πουλιά, από αυτά που κατέκλυζαν
τα δέντρα της κοντινής πλατείας. «Σημαδιακό», σκέφτηκε
και κατέβηκε από το πεζοδρόμιο για να διασχίσει το δρόμο.
Είδε φευγαλέα, με την άκρη του ματιού του, μια κίνηση –
κάτι κινήθηκε, κάτι ροζ. Και κάτι ερχόταν. Πρόλαβε να ακούσει
μια απίστευτη φασαρία, είδε μια λάμψη που τον πόνεσε και
την επόμενη στιγμή είδε την άσφαλτο να έρχεται με ταχύτητα
336
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
337