Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
Πώς μπόρεσε η Καίτη να τον αφήσει να το κάνει αυτό στην
κόρη τους; Στο μικρό, αβοήθητο παιδί τους...
κόρης του. Θα την έχανε για πάντα. Και, το χειρότερο, θα
έπεφτε στα χέρια του Πέτρου. Τότε πια, δεν θα μπορούσε να
κάνει τίποτα για το μικρό του κοριτσάκι.
«Ο μπαμπάς θα διώξει τον πόνο μακριά, εντάξει Μυρτούλα
μου;»
Περιποιείται τις πληγές της με φροντίδα, όσο πιο καλά μπορεί.
Όλα εκείνα τα μαθήματα Πρώτων Βοηθειών δεν πήγαν χαμένα
τελικά. Δεν μπορούσε να την πάει σε γιατρό. Θα έπρεπε να
καλέσουν αμέσως την αστυνομία και υπήρχε κίνδυνος να
βάλουν εκείνον φυλακή. Στην τελική, κανείς δεν πιστεύει
έναν πρώην κατάδικο.
Ήταν Σάββατο βράδυ. Σε λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες θα
έρχονταν να πάρουν πίσω τη Μυρτώ για άλλη μια εβδομάδα.
Τι θα έπρεπε να κάνει τώρα; Να πάει στην αστυνομία; Πώς
να υποβάλλει καταγγελία, τη στιγμή που δεν μπορούσε να
ανταπεξέλθει οικονομικά ούτε την αμοιβή ενός δικηγόρου;
Από την άλλη, αυτός ο αλήτης θα έφερνε μαζί του μια ομάδα
δικηγόρων. Καλών δικηγόρων. Κάποιους από τα παλιά
φιλαράκια του, που είχαν αποφοιτήσει μετά πολλών επαίνων
απ’ το Χάρβαρντ. Θα ήταν και φίλοι με τον δικαστή, χωρίς
αμφιβολία.
Και στη συνέχεια οι δημοσιοσχετίστες του λαμπρού στελέχους
θα διοργάνωναν ένα μεγάλο φιλανθρωπικό γεγονός για τα
κακοποιημένα παιδιά με τεράστια κάλυψη από τον Τύπο. Άντε
να τα βάλεις με μια τέτοια ομάδα. Μια αγέλη από αιμοβόρα
σκυλιά. Θα κατέρριπταν όλες τις αποδείξεις. Θα έφταναν
ακόμη και στο σημείο να ισχυριστούν ότι αυτός τα έκανε
όλα αυτά στο φτωχό παιδί. Θα αποδείκνυαν ότι έχει τάση
για βίαιη συμπεριφορά. Θα υπερτόνιζαν την ανεργία του, το
σαραβαλιασμένο του σπίτι - περιβάλλον ακατάλληλο για
μικρό παιδί – συν το γεγονός ότι ο ίδιος δεν μπορούσε να
πληρώσει τα δίδακτρα ή ακόμη και τα έξοδα διαβίωσης της
322
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Μετάνιωνε τώρα για τον παρορμητικό του χαρακτήρα που
στο παρελθόν δεν μπορούσε να ελέγξει, για τα τόσα λάθη που
είχε κάνει χωρίς να προβλέψει τις συνέπειες. Βλάκα. Βλάκα!
Ένα βαθύ σφύριγμα ξέφυγε από τα χείλη του κοριτσιού.
«Με συγχωρείς γλυκιά μου, σε πόνεσε;»
«Με τσιμπάει».
«Είναι γιατί σε βοηθάει να γίνεις καλά».
Παραμένουν σιωπηλοί για λίγο. Της βάζει μια ειδική αλοιφή
πάνω στα εγκαύματα. Το δέρμα της έχει γίνει κατακόκκινο.
Ίσως περάσει. Είναι πολύ μικρή ακόμα για να μείνει σημαδεμένη
για όλη της τη ζωή.
«Μπαμπά; Μπαμπά, δεν θέλω να επιστρέψω εκεί! Δεν θέλω
να πάω στη μαμά! Σε παρακαλώ, μην με αφήσεις να φύγω!»
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
323