Ανθρώπων Έργα
άνθρωποι μου πλάσαραν ως σωστή και πρέπον.
Ανθρώπων Έργα
Δεν υπάρχει σωστό, δεν υπάρχει λάθος. Στον δικό μου κόσμο
δεν υπήρχαν κανόνες. Τα χρώματα ήταν πιο ζωντανά, οι
σχέσεις πιο αληθινές, η αγάπη πιο βαθειά. Εκεί που ζούσα εγώ
όταν τα μάτια μου έκλειναν, δεν υπήρχε αδικία, δεν υπήρχε
προδοσία, δεν υπήρχε υποκρισία! Βαρέθηκα να ζω στον κόσμο
σας! Είναι άδικο να μου επιβάλετε τον τρόπο ζωής που εσείς
θεωρείτε σωστό! Εγώ ποτέ δεν σας επέβαλα να μπείτε στα
όνειρα μου! Δεν ανήκετε
εκεί! Εγώ θα ζήσω την ζωή
που θέλω είτε σας αρέσει,
είτε όχι! Θα το κάνω!
Βερονίκη δεν έμαθε ποτέ να ζει πραγματικά. Δεν γνώρισε
την αγάπη ενός συντρόφου, δεν γέλασε με την καρδιά της
όταν ήταν με φίλους, δεν κράτησε στην αγκαλιά της ένα μωρό
δικό της. Η εμμονή της με τα όνειρα την απομάκρυνε απ’ την
πραγματικότητα. Τόσο πολύ που το μυαλό της δεν άντεξε άλλο.
Το μίσος, η κακία και η ζήλια που ένιωθε για κάθε ζωντανό ον
του πλανήτη, μετατράπηκε σε αυτοκαταστροφή. Ζούσε μέσα
από τα όνειρα της που πλέον είχαν γίνει εφιάλτες. Όσο καλά
γραμμένες κι αν ήταν οι ιστορίες της, δεν είχαν ποτέ τέλος.
Ήταν ανίκανη να δώσει ένα τέλος στην τρέλα που ζούσε από
φόβο και μόνο μην τελειώσει το όνειρο και ξυπνήσει σε έναν
κόσμο που δεν την αρέσει. Πίστευε πως η πραγματικότητα
ήταν χειρότερη από αυτό που βίωνε. Πόσο λάθος έκανε…
******
Αν αναρωτιέστε, όχι, η
Βερονίκη δεν έζησε ποτέ
έτσι όπως ονειρευόταν.
Ήταν μια πολύ όμορφη
κοπέλα που είχε επενδύσει
πολλά στον εαυτό της
αλλά τίποτα στους γύρω
της. Ο φόβος να αφεθεί
την τράβηξε μακριά στην
απομόνωση κι έτσι η
Κλεισμένη σε ένα σκοτεινό σπίτι, με τα φαντάσματα του μυαλού
και του παρελθόντος της, φανταζόταν πόσο όμορφη ήταν η
ζωή της. «Έβλεπε» τον εαυτό της ντυμένο με φανταχτερά
φουστάνια και γελούσε. Κοιτούσε το πρόσωπο της στον
θαμπό πλέον καθρέφτη και έβλεπε μια πορσελάνινη κούκλα
να της χαμογελά. Δεν μπορούσε πλέον να αναγνωρίσει τα
ανησυχητικά σημάδια του χρόνου. Τα σημάδια της τρέλας.
Τα ξεπλυμένα, γαλάζια της μάτια ήταν μονίμως άδεια και το
τηλέφωνο δεν χτυπούσε πλέον για εκείνη. Την είχαν ξεχάσει
όλοι. Δεν υπήρχε κανείς για εκείνη. Μόνο οι πολλοί εαυτοί
της.
312
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
313