Ανθρώπων Έργα
Ο ηλικιωμένος στάθηκε στην
είσοδο, περιμένοντας οδηγίες για
την μετέπειτα πορεία. Η κόρη του
ανίκανη να διαχειριστεί την όλη
κατάσταση έμεινε απέναντί του
με μια νάυλον στα χέρια φερμένη
από μακριά γεμάτη καλούδια.
Δεν αμφέβαλλα ότι σύντομα
θα πεταγόταν στον κάδο των
σκουπιδιών. Αποστειρωμένοι
άνθρωποι αποστειρωμένες
σκέψεις.
Η αμηχανία άργησε να διαλυθεί, αν τελικά συνέβη αυτό κάποτε.
Τα επόμενα λεπτά σταμάτησαν μέσα στον χρόνο μας και μας
χάραξαν βαθιά. Η ιδέα ότι αν αυτός ο άντρας δεν αντιδρούσε
όπως αντέδρασε κάποτε απέναντι στον έρωτα της μάνας
μου, δεν θα ήμουν εν ζωή εγώ σήμερα πέρασε από το μυαλό
μου, κύκλωσε το δωμάτιο και μέσα από την ματιά μου τους
χτύπησε δυνατά. Αυτό ήταν αρκετό για να συνέλθει η μητέρα
μου που πια δρούσε σαν μικρό παιδί μπροστά στον πατέρα
της, και γυρίζοντας σε μένα με σύστησε στον κουρασμένο
άντρα. Η συνειδητοποίηση ότι μας σημάδευε το ίδιο όνομα
ήταν συγκλονιστική.
298
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Ανθρώπων Έργα
Και τότε έγινε αυτό που γκρέμισε την ζωή που ήξερα μέχρι τότε.
Ο αποστεωμένος άντρας με τράβηξε με δύναμη αταίριαστη για
το μέγεθός και την ηλικία του στην αγκαλιά του. Με παρέσυρε
να σκύψω και τα χέρια του με κύκλωσαν με τόση στοργή που
ένιωσα την αποστειρωμένη μου ζωή από γκρίζα να γίνεται
πολύχρωμη όπως το ουράνιο τόξο. «Δεν αλλάζουν τα πάντα
μέσα σε μια στιγμή» θα έχετε ακούσει να λένε. Ψέματα!
Η καθημερινότητά μου θόλωσε το πρώτο διάστημα. Συνήθειες
άλλαξαν από τις βάσεις τους, άνθρωποι νέοι μπήκαν στην ζωή
μου –συγγενείς που ούτε καν τους ήξερα μπαινόβγαιναν πια
στο σπίτι μας- και ιστορίες του παππού άρχισαν να πλέκουν
τις ρίζες μου βαθιά στα χώματα της γής του. Με κέρδισε
πιο γρήγορα από ότι κέρδισε
την μητέρα μου –γιατί ναι,
έγινε και αυτό- και μετά
ήρθε η μεγάλη συμφιλίωση.
Είχε έρθει ο καιρός για τους
δυο μεγάλους άντρες του
σπιτιού να αναμετρηθούν.
Η σιωπή μεταξύ τους ήταν
αδυσώπητη –βάρος στους
ώμους τους. Την αρχή την
έκανε ο παππούς μερικές
μέρες μετά τον ερχομό του
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
299