Ανθρώπων Έργα
δύναμη τον έσπρωχνε να απαντήσει αμέσως στην ερώτηση
μου.
“Έχω σε κάθε ώμο μου από ένα σκουριασμένο βαρίδι που
κρατάει στο έδαφος κάθε επιθυμία μου να πετάξω μακριά.”
“Δεν μπορεί κάποιος να σε αλαφρώσει από το βάρος αυτό
που σε κρατάει πίσω;”
“Όχι γιε μου γιατί αυτό το βάρος τοποθετήθηκε εκεί πολύ
νωρίτερα από κάθε άνθρωπο που βρίσκεται τώρα στην ζωή
μου. Χρειάζεται να ζω με αυτό, να υπομένω τα σημάδια του
πάνω στο δέρμα μου, τον πόνο στο λογικό και την αλόγιστη
απώλεια που επέφερε.”
“Για αυτό λοιπόν πατέρα θες εγώ να πετάξω; Γιατί εσύ δεν
πέταξες ποτέ..”
“Θέλω να πετάξεις γιε μου γιατί εγώ δεν προσπάθησα ποτέ.”
“Είμαι λίγο μεγάλος για αυτά δεν βρίσκεις;”, του απάντησα
χαριτολογώντας.
“Εγώ κοντεύω στα ογδόντα και ακόμα αποζητώ να προσπαθήσω,
μα τα βαρίδια με κρατούν δεσμευμένο κάτω στο χώμα, μου
χαράσσουν το δέρμα ανελέητα φωνάζοντας μου την ανημποριά
μου.”
“Πώς βρέθηκαν εκεί αυτά τα βάρη;”
“Μην ρωτάς πως βρέθηκαν εκεί, ρώτα καλύτερα ποιος τα
τοποθέτησε εκεί.”
“Ποια η διαφορά όταν το αποτέλεσμα είναι ίδιο;”
“Μεγάλη σαν αχανές φαράγγι η διαφορά γιε μου, όταν αυτός
286
Ανθρώπων Έργα
που έβαλε το πρώτο βάρος πάνω μου ήταν ο προστάτης μου,
ήταν ο ίδιος μου ο πατέρας.”
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Εγώ σάστισα. Ο πατέρας μου δεν μου είχε μιλήσει ποτέ για
τον παππού μου και όταν μικρότερος έμπαινα στον πειρασμό
να τον ρωτήσω υπέκφευγε της αναλυτικής απάντησης με
κοφτές προτάσεις που μιλούσαν για τον πρόωρο θάνατο του
παππού στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αναφερόμενος σε
αυτόν όχι σαν μεσοπολέμιο ήρωα αλλά σαν ένα θύμα της
ανθρώπινης έπαρσης κα