Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
“Παιδί μου για να πετάξεις πρέπει πρώτα να γυμνάσεις τα
φτερά σου. Ξέρεις πόσες φορές θα χρειαστεί να κυλιστείς στο
χώμα, να συρθείς κατάχαμα, να γευτείς την λάσπη που πατάς
μέχρι ο αιθέρας να σε ανυψώσει στα ουράνια;”
“Δεν με πειράζει, εγώ με τα φτερά μου θα κατακτήσω τον
κόσμο.”
“Δεν είναι τόσο εύκολο. Στα λόγια η αποτυχία είναι ένας
φευγαλέος ψίθυρος και η επιτυχία μια σίγουρη κατάληξη, όμως
στην πράξη κάθε αποτυχία σου στερεί ένα κομμάτι ελπίδας,
σε αποθαρρύνει και σε κρατά μακριά από τον στόχο σου.”
“Μα εγώ πιστεύω στα φτερά μου. Αυτό δεν αρκεί για να
ξαναπροσπαθήσω;”
“Σκέψου ότι σε κάθε πτώση σου σε κοιτάζουν με επίκριση,
γελούν σαν λυσσασμένες ύαινες και διαβουλεύονται την
προσπάθεια σου. Με την ίδια ευκολία θα επιχειρούσες να
ξαναπροσπαθήσεις;”
“Τα φτερά μου μπαμπά, τα
φτερά μου κοιτάω εγώ..
Αυτούς δεν τους βλέπω, τους
κρύβει ο ίσκιος των φτερών
μου, μόλις αυτά ανοίξουν.”,
σηκώθηκα από την αγκαλιά
του γεμάτος αυτοπεποίθηση
και σθεναρά τέντωσα τα χέρια
μου παράλληλα στο πάτωμα,
λύγισα ελάχιστα τα πόδια μου και
άρχισα να τρέχω γύρω-γύρω από
το μικρό τραπεζάκι της κουζίνας
μας. Οι γονείς μου αντάλλαξαν
εύθυμες ματιές και μέσα σε
εκείνα τα φευγαλέα βλέμματα
γεννιόταν σαν νεοσύστατος
φοίνικας η ελπίδα. Πετιόταν από
τις στάχτες της και ηλέκτριζε το
ζευγάρι που έβλεπε το σπλάχνο
τους να αισιοδοξεί αρκετά για
να υπερκαλύψει την δικιά τους
ασυναίσθητη