“Τα ευαίσθητα”
Πλέον θα ακούς φωτιά να σιγοκαίγεται
και τα φτερά ν’ ανοίγουν τα σπασμένα.
Κι έτσι χλωμή η ζεστασιά να φλέγεται
και τα κλειδιά στην είσοδο παρμένα.
“Σε χρειάζομαι”
Όχι γυμνό, ντυμένο σε χρειάζομαι.
Γεμάτο σπίτι, που με δέχεται.
Να παρατάω το σύμπαν
και να λαχταρώ τη φωλιά σου.
Δυο φτερούγες τα χέρια σου.
Αχ!! που τρεμουλιάζουν σαν μ’ αγγίζουν.
Σε θέλω εκεί που τρυπώνει
ο άνεμος της καρδιάς
και δεν υπάρχει σιγαλιά
στο αίσθημα αυτό αγάπη μου.
Θόλωσε τα τζάμια,
να κυματίζει σταγόνες το πάθος μας.
Όχι γρατζουνιές, φιλιά στα πυρωμένα χείλη θέλω.
Και είναι το μέλι, η ποίηση
και είναι το γάλα, ο στίχος.
Όχι γυμνό, ντυμένο σε χρειάζομαι.
192
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Πλέον θα αφήσω τον μπαξέ στην τύχη του
να έρθει η βροχή να τον αποτελειώσει.
Να μοιάζουν πέτρινα όλα τα τείχη του ποτέ ξανά καρπός
να μη φυτρώσει.
Πλέον θα μάθω κι άλλων τα ονόματα
κι ο χρόνος θα μου δώσει ευκαιρίες.
Της εποχής τα δωρεάν βιώματα
του πόνου να τελειώσουν οι εφημερίες.
Τώρα που μου στερέψαν τα ευαίσθητα
κι έχει η ραχοκοκαλιά σκληρύνει,
σε καρτερεί ο δρόμος με τα αναίσθητα
να μάθεις πως θα αναζητάς ειρήνη.
Ιούνιος 2015 | Τεύχος 7 | Ανθρώπων Έργα
193