Απεικάσματα Σκέψης
“Παίζουμε;”
Σε μια ανάμνηση θολή εντέλει εγκαταστάθηκε ένας
έρωτας πεθαμένος. Ναι, πεθαμένος. Μήτε πνοή,
μήτε θέληση, μήτε σάρκα τίποτε. Εκείνη ακριβώς
τη στιγμή έμεινα γυμνή. Ίσως επειδή φοβήθηκα το
βάρος που φέρει η ελευθερία της
επιλογής. Όσο να πεις, όσο καιρό
τριγυρνάς με παρέα είναι ωραία
να γκρινιάζεις. Μόλις τελειώσει
ο χρόνος που ξοδεύεις με τους
άλλους, αρχίζουν τα δύσκολα.
Τι νόμιζες; Εύκολα σε ανέχεται
ο εαυτός σου;
Μιλάς μόνος σου...
(Έχεις μιλήσει ποτέ μόνος σου;
Εγώ το κάνω συνέχεια. Έχει
ενδιαφέρον.)
Τσακώνεσαι μόνος σου…
(Αυτό έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον)
Γελάς μόνος σου...
(Τούτο και αν είναι υπέροχο! Απελευθερωτικό,
λυτρωτικό, δίχως να είσαι υποχρεωμένος να δώσεις
εξηγήσεις σε κανέναν. Ωχ αμάν πια, κάθε φορά να
εξηγείσαι γιατί γελάς, γιατί κλαις, γιατί φεύγεις...)
Εγκαταστάθηκε ο έρωτας ο νεκρός αυταρχικά!
174
Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 7 | Ιούνιος 2015
Απεικάσματα Σκέψης
Με κοιτούσε αδιάφορα. Με προκαλούσε να βγω να
αναζητήσω συντροφιά. Με περιγελούσε ενίοτε. Ταφή
καμία.
Ταφή ανέπαφη ακόμη στις οδούς της αβύσσου, η
οποία προφανώς ήταν ενήμερη για την δική μου
απόγνωση και με υπομονή φλυαρούσε
περί ανέμων και υδάτων, ουδόλως
καθαρών!
Κάποια στιγμή το πήρα
απόφαση πω