Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
για το σαρκικό αμάρτημά του με την κυρία Φιφή
(Ίλυα Λιβυκού) και την «εγκληματική» πράξη της
μίας κάλπικης λίρας που έφτιαξε, εξομολογείται
μπροστά στην εικόνα των Αγίων Αναργύρων που
τον προστάτευαν και χωρίς την παρουσία παπά,
η δράση του οποίου δεν θα χωρούσε μέσα σε ένα
αστικό πλαίσιο.
Ο Τζαβέλλας κάνει και τους θεολογικούς
συμβολισμούς του με το προπατορικό αμάρτημα
(Λογοθετίδης-Αδάμ, Λιβυκού-Εύα και Βαγγέλης
Πρωτοπαπάς-Όφις), όμως φαίνεται περισσότερο
να στοχεύει σε κωμικές συμβολικές οδούς, παρά να
θεολογεί με αυστηρό τρόπο. Ωστόσο, είναι σίγουρα
προτιμητέα η σατιρικά συμβολική θεολογία του
Τζαβέλλα, παρά η μελοδραματική αξιοποίηση του
θρησκευτικού φαινομένου, με σκοπό «το κλάμα
για το κλάμα» και την εμπορική εκμετάλλευση του
κοινού στα ταμεία. Οι περιπτώσεις μελοδραματικών
και βαρύγδουπων τίτλων και σεναρίων με θεολογικό
περιεχόμενο, όπως, για παράδειγμα, η ταινία «Απ’
τα Ιεροσόλυμα με αγάπη» (1967) του Γιώργου
Παπακώστα ή «Το Θαύμα της Μεγαλόχαρης»
(1965) του Κώστα Στράντζαλη κτλ., οδηγούν σε
μια μάλλον υποβαθμισμένη και καθαρά εμπορική
κινηματογραφική αξιοποίηση του θρησκευτικού
φαινομένου.
Μια κοινωνιολογική, όμως, προσέγγιση της
ελληνικής κοινωνίας, κατά τις δεκαετίες του
1950 και του 1960, μπορεί να δικαιολογήσει την
απουσία του Ιερού Κλήρου από τις ελληνικές
κινηματογραφικές ταινίες που διαδραματίζονται
στο κλεινόν άστυ. Πρόκειτ :