Αποσπάσματα βιβλίων
Απόσπασμα από το
μυθιστόρημα της Ρούλας
Σαμαϊλίδου-Βάκου με
τίτλο “Η γειτονιά των
ονείρων”
Με τέτοια και με άλλα
τελειώσαμε και το Γυμνάσιο,
αλλά με τα μυαλά μας
πάνω από το κεφάλι μας.
- Να πάτε στρατιώτες να
ησυχάσετε, μας έλεγαν οι
μανάδες μας. Να ησυχάσετε
εσείς, να ησυχάσει και το
δικό μας το μυαλό.
Εμείς όμως και το στρατό αψήφιστα τον παίρναμε
Όταν ερχόταν η ώρα να υπηρετήσει κάποιος από
την παρέα, οι υπόλοιποι τον αποχαιρετούσαμε,
με τα λιγοστά που είχαμε, με ένα καλό τραπέζι.
Ήδη, είχαμε αποχαιρετίσει τον Αντρέα, που ήταν
ένα χρόνο μεγαλύτερος, κι ανυπομονούσαμε για
τη δική μας τη σειρά. Κι όταν ήρθε τον επόμενο
χρόνο, δε φάνηκε καθόλου στις μάνες μας πως
ήθελαν να μας ξεφορτωθούν για να ησυχάσει το
κεφάλι τους. Η μάνα μου όλη την ώρα μυξόκλαιγε
και η μάνα του Κώστα έκανε την πρόταση που
της συνέφερε.
344 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Η γειτονιά των ονείρων
- Δε γίνεται, αγόρι μ’, αντί να πας εσύ, να πάει
στ’ θέση σ’ ο προκομμένος ο πατέρας;
Αξίζει να σας πω τι έγινε την παραμονή του
ταξιδιού μας για τον τόπο που θα παρουσιαζόμασταν.
Όλοι εμείς της συμμορίας «των αγγέλων»,
μαζευτήκαμε στην ταβέρνα του Βαγγέλη στο
λιμάνι. Μαζί μας ήταν κι ο Νίκος, ο πλούσιος της
παρέας, και γιος του Γυμνασιάρχη μας, που είχε
μπει τελευταία στην παρέα. Εκείνος θα πλήρωνε
τα σπασμένα, αφού από τις τσέπες του ποτέ δε
λείπανε χρήματα. Ο μισθός βέβαια του πατέρα του
γυμνασιάρχη δεν ήταν αξιόλογος, αλλά μπροστά
στη φτώχια τη δική μας ήταν και παραήταν. Μήνας
μπαίνει, μήνας βγαίνει, τα λεφτουδάκια έμπαιναν
στην τσέπη του, βρέξει χιονίσει. Εκτός από το
μισθό, ο γυμνασιάρχης μας είχε και την προίκα της
γυναίκας του της Κατίνας, με μετρητά, χωράφια
και αμπέλια. Αλλά τσιγκούνης…ο Θεός να φυλάξει.
Δεν του έβγαζες δεκάρα από την τσέπη. Αν μάθαινε
το λογαριασμό που θα πλήρωνε εκείνη τη βραδιά
ο κανακάρης του… θα το φυσούσε και δε θα
κρύωνε. Μπορεί να πάθαινε και ταμπλά, έτσι παχύς
και κοιλαράς που ήταν. Κυκλοφορούσε πάντα με
καλοσιδερωμένα κουστούμια, που τα άλλαζε δις
την εβδομάδα. Από μέσα κολλαρισμένα άσπρα
πουκάμισα και στο γιλέκο του πάντα περασμένη
μια χρυσή αλυσίδα για να στερεώνει το ρολόι
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 345