Ανθρώπων Έργα
“Ένα ταξίδι
που δεν έγινε”
«Θέλω να γίνει αυτό το
ταξίδι» σκέφτηκα ξανά.
Ήμουν εκεί, σαν άγαλμα
λησμονημένο και τους
κοιτούσα να φεύγουν,
να πετούν, να χάνονται,
μέχρις εκεί που το μάτι
δίνει στην ίριδα το χρώμα
του απείρου. Λικνίζονταν
χορευτικά πάνω από τ’
ακύμαντα βαθιά νερά.
Ήμουν εκεί ασάλευτη, παρατημένη. Τι να ‘ναι
άραγε απέναντι και τους τραβάει τόσο ανήσυχα,
τόσο μαγευτικά;
«Πότε θα γίνει αυτό το ταξίδι;». Άνοιξα τα
χέρια κι άρχισα να τα χτυπάω δυνατά. Μ’ αυτά
δεν ήντουσαν φτερά. Έμεινα εκεί καθηλωμένη,
κοιτώντας τα χέρια μου τ’ αδύναμα, τα αδειανά.
Μα πώς να γίνει αυτό το ταξίδι όταν κομμένα
έχεις τα φτερά; Έβλεπα όνειρα και προσδοκίες
να χάνονται, κι εγώ ακίνητη και μόνη ζωγράφιζα
δρόμους να περνάνε πόλεις και χωριά, λιβάδια
καταπράσινα, βουνά χιονισμένα, χαρούμενους
250 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Ανθρώπων Έργα
ανθρώπους και παιδιά.
«Πρέπει να γίνει αυτό το ταξίδι». Το χρώσταγα
στην καρδιά μου που φτερούγιζε, στην ψυχή
μου που επιθυμούσε, στα οράματα τα παιδικά.
Κοίταξα πίσω μου το δάσος με τις σκιές ν’ απλώνει
χέρια τα ροζιασμένα του κλαριά. Πάνω στην άμμο
που έλουζε τα χέρια τα βαριά, χρύσισε ο ήλιος.
Μία μικρή αχτίδα σήκωσε τρεμάμενο το δάχτυλό
της και μου’ δειξε το δρόμο της επιστροφής τον
άγνωστο.
«Γιατί να γίνει αυτό το ταξίδι;». Ένιωσα τα
πόδια μου τα διψασμένα να τα δροσίζουν οι
στάλες οι βαθιές της θάλασσας. Ανακουφίστηκε
το μυαλό. Κοίταξα πίσω μπρος τα όνειρά μου και
αφουγκράστηκα τους δρόμους τους ονειρικούς.
Σκιές στο δάσος, γίναν χαρούμενες φωνές μεμιάς.
Ένιωσα γεμάτα μα αλαφριά τα χέρια κι ένα χαμόγελο
ηλιαχτίδας στην άμμο την καυτή.
«Σάμπως δε είναι ανάγκη!» σκέφτηκα και
πέταξα ευτυχισμένη. Και το ταξίδι δεν έγινε ποτέ...
Άννα Βασιλειάδη-Δαρδάλη
Το παραπάνω κείμενο έχει δημοσιευθεί στο
Ημερολόγιο της Γυναικείας Λογοτεχνικής
Συντροφιάς (ΓΛΣ).
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 251