Ανθρώπων Έργα Ιούνιος 2014 | Page 244

Ανθρώπων Έργα Στο σπίτι μπαίνουν τα παιδιά μου, όποτε βρουν χρόνο. Έχουν πολλές υποχρεώσεις, δεν προλαβαίνουν. Αλλά είμαι γριά. Λίγα μπορώ να κάνω, πολλά να πω, μα είναι βαρετά. Δεν τους αφορούν. Δεν είναι κακά παιδιά. Μ’ αγαπάνε, μα είμαι κουραστική και έχουν κι εκείνα τις σκοτούρες τους. Οι γέροι είναι παράξενοι. Οι ώρες μες στο σπίτι δεν περνούν. Τα μάτια μου δεν βοηθούν, τα χέρια μου πονάνε. Μεγάλωσα δύο παιδιά. Γηροκόμησα μια μάνα και μια πεθερά. Σήμερα, ζω μόνη. Εκείνον τον έχασα. Έφυγε νωρίτερα, ήταν μεγαλύτερος. Καλός άνθρωπος, ήμουν πιο τυχερή από άλλες. Δεν περάσαμε άσχημα μαζί. Τον φρόντισα κι αυτόν πριν φύγει. Επιτέλους, έμεινα μόνη, να μην υπηρετώ κανέναν. Όμως, δεν είναι 244 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014 Ανθρώπων Έργα ωραία. Είναι μόνο αργά. Δεν προλαβαίνω να αρχινήσω τίποτα πια. Δεν ερωτεύτηκα ποτέ. Κι αυτό δεν το πρόλαβα. Με πάντρεψαν νωρίς. Τι άλλο να μ’ έκαναν; Η μηχανή του κόσμου έτσι δούλευε εκείνα τα χρόνια. Πού να τολμήσει κανείς να τη μαστορέψει; Έτσι, τώρα στα ογδόντα μου, δεν έχω ούτε ένα κλεμμένο φιλί να θυμάμαι, ένα σαν κι αυτά που δείχνουν στην τηλεόραση. Καλά που υπάρχει κι αυτή. Με ξεγελάει και λέω ότι ζω. Καμιά φορά αυτά που δείχνει, τα βλέπω στον ύπνο μου και παίζω κι εγώ. Ξυπνάω χαρούμενη το πρωί. Προχθές, είπαν στις ειδήσεις ότι στη Γερμανία βρέθηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα νεκρή μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση, έξι μήνες από όταν πέθανε. Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 245