- Δεν υπάρχει χειρότερη μοναξιά από την μοναξιά
του πλήθους. Όπως δεν υπάρχει χειρότερο
είδος παρέας, από την συντροφιά της μάζας.
Η αποξένωση είναι φαινόμενο των καιρών.
Κλεινόμαστε. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, στο
σπιτάκι μας, στο σαλονάκι μας, στο χαζοκούτι
της τηλεόρασης, στον συντριπτικό εγωισμό μας.
Δεν έχουμε ανοικτό το καρδιακό μας κέντρο.
Δεν έχουμε αφήσει χαραμάδες και παντζούρια
ανοικτά για να περάσει η συντροφικότητα. Φταίει
η εποχή που εξελίσσεται. Φταίει η εντύπωση
πως μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα μόνοι
μας. Φταίει η αίσθηση ότι όλοι μας κυνηγούν και
θέλουν κάτι από εμάς. Φταίει η απογοήτευση σε
διάφορους τομείς και η κατά συνέπεια απόφασή
μας, πως είναι καλύτερο να κλειδωθούμε από
το να πληγωθούμε ξανά. Δεν ζούμε. Όποιος ζει,
δεν είναι μόνος. Η λύση είναι να ζούμε. Όχι να
υπάρχουμε απλώς! Δεν έχει να κάνει με το πόσους
γνωστούς έχουμε, όσο με το πόσο ανοιγόμαστε
στους γνωστούς και τους φίλους μας. Ο άνθρωπος
δεν είναι μόνος όταν μοιράζεται τα συναισθήματά
του. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που δεν έμεναν
στιγμή μόνοι, μα κανείς από τις συναναστροφές του
δεν γνώριζε τι σκεφτόταν και τι αισθανόταν. Όταν
δεν αποφασίσεις να ρισκάρεις και να εκτεθείς, θα
είσαι πάντα μόνος. Αν μου επιτρέπετε όμως, μια
184 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
παρατήρηση, είναι πως στη μοναξιά δημιουργείς
πιο συχνά και δεν είναι απαραίτητα δυσάρεστη
κάποιες στιγμές.
- Αν κάναμε έναν σύντομο απολογισμό, η Ζωή
τελικά έχει φερθεί καλά στην Άννα Τσεκούρα
ή πιστεύετε ότι υπάρχουν πράγματα που τις
οφείλει και κατά πόσο θα επιθυμούσε η Άννα
να έχει μια τέλεια ζωή;
– Μου θυμίζει μια παλαιότερη ερώτηση που είχα
δεχθεί αν η ζωή μου έχει φερθεί σκληρά. Θα
απαντήσω με τον ίδιο τρόπο. Έχω την εντύπωση
πως η Άννα έχει φερθεί σκληρότερα στην ζωή,
από ότι η ζωή σε εκείνη. Τι εννοώ; Δεν δέχθηκα
αδιαμαρτύρητα ότι μου έστειλε. Αν ήταν καλό
προσπάθησα να το εξελίξω. Δεν επαναπαύθηκα.
Άλλωστε, είναι γνωστό πως αντιπαθώ την αδράνεια.
Ότι άσχημο μου έστειλε, προσπάθησα να το
ξεπεράσω, χρησιμοποιώντας την δύναμη που
έβγαζε από μέσα μου για να το αντιστρέψω προς
όφελός μου. Υπό αυτήν την έννοια, της φέρθηκα
σκληρότερα και τα βρήκε λίγο σκούρα μαζί μου.
Τι να μου οφείλει; Μπορεί κάποιος να πει ότι η
ζωή του οφείλει; Και τώρα έρχεται στο μυαλό
μου μια από τις ηρωίδες μου στο «Ταγκό της
Σκιάς», όπου μιλά ακριβώς για οφειλές στην ζωή
και αντιστρόφως.
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 185