να γεννήσει μια μελωδία. Εσείς όταν γράφετε,
έχετε νιώσει ποτέ την πρόκληση να δείτε ή να
ακούσετε κάτι και να θέλετε να το «ντύσετε»
με λέξεις;
- Πολύ συχνά. Θυμάμαι πολύ έντονα την δεύτερη
επίσκεψη μου στην φίλη μου Σοφία, στην Ξάνθη.
Είχα καθίσει και την περίμενα να σχολάσει από το
γραφείο, σε ένα υπέροχο καφέ ενός άλλου φίλου,
του Αναστάση. Κάποια στιγμή από τα μεγάφωνα
ακούστηκε το κομμάτι «Δυο μέρες Μόνο» της
Δήμητρας Γαλάνη. Λίγες ώρες πριν, είχα πάρει
ένα σημειωματάριο από το βιβλιοπωλείο μιας
άλλης Δήμητρας, της φίλης Δήμητρας Πυργελή.
Καθώς ακούω τους λατρεμένους στίχους, δυο
κορίτσια από το διπλανό τραπέζι, με όλη την
δροσιά και την αφέλεια της ανωριμότητας και
της υπεροχής που διαθέτει η απειρία λένε, “τι
τραγούδι!!!” Με κοιτούν. Τους χαμογελώ πλατιά,
αρχίζω όμως και να γελώ με την ψυχή μου.
“ Μα είναι απίθανο!!” επαναλαμβάνουν με ένα στόμα.
“Ιδιαίτερα όταν το έχεις ζήσει...” τους απαντώ
γελώντας πάντα...
Τώρα μορφάζουν έκπληκτες και γελούν δυνατά και
αυτές με συνωμοτικό ύφος και διάπλατα μεγάλα
μάτια που λάμπουν. Σηκώνω για λίγο το στυλό
από το χαρτί και σκέφτομαι μειδιώντας. Πού
ήμουν; Α, ναι... θυμάμαι, στον Πεζόδρομο της
178 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 5 | Ιούνιος 2014
Εθνικής Τράπεζας στην Ξάνθη. Πίνω ένα Χυμό
που ονομάζεται, Πράσινος Χυμός. Όπως η Ελπίδα.
Έτσι γεννήθηκε το κείμενο ο Χυμός της Ελπίδας.
- Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το τρίτο κατά
σειρά μυθιστόρημά σας με τίτλο «Το ταγκό
της σκιάς». Μπορείτε να μας πείτε δυο λόγια
για αυτό το βιβλίο;
- Το βιβλίο μου αυτό θεωρώ ότι είναι ένα μεγάλο
στοίχημα. Θα μπορέσω να κρατήσω το ενδιαφέρον
του αναγνώστη με μια ιστορία που είναι πέρα
για πέρα φανταστική; Είναι ένα μυθιστόρημα
πάθους και μυστηρίου. Έχει αρκετό αστυνομικό
στοιχείο και πιστεύω πως θα αρέσει πολύ και στους
άντρες αναγνώστες. Είχα τρία μέρη στο μυαλό
μου για την τοποθέτηση
του βιβλίου. Το ένα ήταν
οι Παξοί και η τοποθεσία
του Ερημίτη όπου είχα
την τύχη να μείνω για δύο
μήνες, όταν βρισκόμουν
για επαγγελματικούς
λόγους το καλοκαίρι του
1996. Το δεύτερο, το
χωριό Τοξότες στο ποταμό
Νέστο στην Ξάνθη, όπου
έχω περπατήσει πολύ και
έχω αγαπήσει ανθρώπους
Ιούνιος 2014 | Τεύχος 5 | Ανθρώπων Έργα | 179