Άννα Βασιλειάδη-Δαρδάλη
Και η τύχη βοηθάει τους άχρηστους
- Θα ετοιμάσω εγώ, μάνα. Μην κουράζεσαι, πήγαινε αν
θες να ξαπλώσεις και θα βολευτούμε κι εμείς.
Η Λένη φούντωνε από ευγνωμοσύνη από την απόφαση
της μάνας να επιτρέψει στον Κωστή να μείνει σπίτι
εκείνο το βράδυ. Δεν ήθελε να νιώθει μόνη. Η απώλεια
του πατέρα ήτανε μεγάλο χτύπημα για κείνην. Όχι πως
δεν είχε ανθρώπους να την στηρίξουν... όχι. Είχε τη
μάνα και το Γιωργή της και τώρα και τον Κωστή. Όμως
ο πατέρας... ήταν άλλο πράμα ο πατέρας για ένα κορίτσι
σαν τη Λενιώ.
Η Λένη είχε πάντα μια ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα.
Θυμόταν το μυστικό, το ιδιαίτερο παιχνίδι τους με την
καραμέλα και το γίγαντα. Θυμόταν τα χάδια τα τρυφερά
και τα παραμύθια που του αράδιαζε όταν κουρασμένος
τα βράδια την έπαιρνε στην αγκαλιά του. Θυμόταν την
κρυμμένη αυστηρότητα που ποτέ δεν είχε χρειαστεί να
της επιβάλλει.
Πάντα τον καταλάβαινε η Λένη τον πατέρα. Ήξερε
τη σκέψη του, τα συναισθήματά του, καταλάβαινε τις
αγωνίες του. Τα λόγια ήταν λίγα και μετρημένα, μα
οι δυο τους είχαν πάντα μια επικοινωνία ιδιαίτερη,
μοναδική. Και τώρα, λίγο πριν την ολοκλήρωση της
ευτυχίας της και τη δική του, ο πατέρας είχε φύγει και
την είχε αφήσει μόνη. Μακάριζε την τύχη της μέχρι
τη μέρα που έμαθε το θανάσιμο νέο. Έλεγε πως όλα
είχαν πάει καλά, και θα πήγαιναν ακόμη καλύτερα. Για
όλους... Στην απώλεια των παππούδων ο θάνατος την
είχε αγγίξει για πρώτη φορά. Όμως τότε ήταν όλα τόσο
διαφορετικά. Και άλλωστε είχε τον πατέρα. Ο πατέρας
ήταν δυνατός, προστατευτικός, και είχε πάντα ένα λόγο
παρηγοριάς σε οποιαδήποτε περίσταση.
Αυτή τη φορά όλα ήταν αλλιώτικα. Το στήριγμα των
παιδικών της χρόνων είχε φύγει. Ο θαυμαστής της
νεότητας και η τρυφερότητα της ωρίμανσής της είχε για
πάντα χαθεί. Ο θάνατος φαινόταν τώρα τόσο σκληρός,
τόσο αμείλικτος. Πονούσε τόσο πολύ... και η παρουσία
της οικογένειας δεν μείωνε τον πόνο. Ναι, ο Κωστής
ήταν το μέλλον της, θα γινόταν σύζυγός της. Μαζί του
θα περνούσε τη ζωή της, θα κάναν παιδιά, θα είχαν τη
δική τους, καινούργια οικογένεια. Ο πατέρας όμως...
ήταν κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό. Κι αυτό το ξεχωριστό
είχε φύγει πλέον από τη ζωή της και κανείς δεν θα
μπορούσε να πάρει τη θέση του.
Σηκώθηκε απ’ τη θέση της και βοήθησε τη μάνα να πάει
στο δωμάτιό της.
- Είσαι εντάξει, μάνα; τη ρώτησε αφηρημένα. Θέλεις
να μείνω κοντά σου μέχρι να σε πάρει ο ύπνος;
- Όχι, παιδί μου. Θα με βοηθήσει ο πατέρας σου να
κοιμηθώ. Είναι κοντά μου... Πήγαινε, Λένη μου. Μην
αφήνεις μονάχο του τον Κωστή. Μείνε κοντά του κι
αγάπησέ τον, όπως αγάπησα κι εγώ τον πατέρα σου.
Έτσι είναι το σωστό...
290 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 291