Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
και κλείνεις απαλά την πόρτα, μετά το θάβεις σε μία
τσέπη της εμπριμέ σου φούστας. Δε λες τίποτα... το χέρι
σου βρίσκει το δικό μου, κρύβεται στη φούχτα μου με
σιγουριά, σαν πουλί που γύρισε επιτέλους στην φωλιά
του...
είχε τόσο δροσερό νερό σαν το κελαρυστό σου γέλιο δε
θα στέρευε ποτέ!
Μου κρατάς το χέρι και η ζηλιάρα η σελήνη πάνωθε μας
στέλνει μια αχτίδα να προσπαθήσει να τρυπώσει στα
μπλεγμένα μας δάχτυλα. Δεν τα καταφέρνει, φέρνει
συντροφιά κι άλλες αχτίδες, όμως συμβιβάζονται τελικά
παίζοντας με τον ίσκιο που αφήνουμε πίσω μας στο
χωμάτινο μονοπάτι...
Περάσαμε το ασβεστωμένο πηγάδι, σκεπαστό για τα
παιδιά, που κάποιες κοπελιές ακόμα το ρωτούν ρίχνοντας
ένα μικρό βότσαλο στα κλεφτά, αν ξέρει απαντήσει να
δώσει στα μυστικά τους, κοιτάζοντας κλεφτά γύρω μη
της κοροϊδέψει κανείς...
Το πηγάδι με το γλυφό νερό, άχρηστο εδώ και πολλά
χρόνια, που κανείς δεν τόλμησε να το πειράξει, όλοι
σέβονταν την ιστορία του. “Τριακόσια χρόνια και,
μνημείο το έχουν κάνει” μου έλεγες και γέλαγες... αν
250 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Τα δάχτυλα χωρίζουν καθώς περνάμε από δύο φωτισμένα
σπίτια. Η ζηλιάρα φεγγαραχτίδα πανηγυρίζει, θυμώνω
για μια στιγμή αλλά μετά ησυχασμένος γελώ καθώς το
χέρι σου με πιάνει αγκαζέ και γέρνεις τρυφερά πάνω
μου. Το σύμπαν όλο γύρισε πάλι σε μένα.
Πέντε βήματα ακόμα... το κορμί σου πάντα κρεμασμένο
στο μπράτσο μου, τα βήματα μας τα παίρνει η νύχτα για
ενθύμιο, τα αφήνει να παίξουν για λίγο το δικό τους ήχο
πριν τα ενσωματώσει στη δικιά της μουσική... και αυτή
η πονήρω η σελήνη από πάνω μας που όλα τα ξέρει και
γελά...
Περάσαμε την εκκλησούλα του Άγιου Νικόλα, πάντα
φρεσκοβαμμένη, κάτασπρη με το μπλε καμπαναριό,
πεντακάθαρη, να αντιφεγγίζει τις φεγγαραχτίδες που
την αγκαλιάζουν και την προσπερνούν στοργικά.
Αφήσαμε πίσω μας τα αρμυρίκια και τους θάμνους να
καλύπτουν την μάντρα του κυρ-Ανέστη, και εκεί σε έχω
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 251