Ανθρώπων Έργα Απρίλιος 2015 | Page 244

Ανθρώπων Έργα Ανθρώπων Έργα “Mιας νύχτας όνειρο...” (Διήγημα Γιώργου Παυλίδη) μερικοί αποξηραμένοι, αδιάφοροι για το πως χτυπά μια καρδιά. Φτάνω στο σπίτι σου βραδιάτικα... Ψαράδικο χωριό, αγκαλιάζει το μικρό κόλπο μερικά βήματα πιο κάτω. Το ‘χες σκάσει για φθινοπωρινές διακοπές του μεγάλου Σαββατοκύριακου, άδραξες κάποια χαμόγελα της τύχης και τα κατάφερες. Ήρθες μόνη, άγνωστη ανάμεσα σε άγνωστους να γεμίσεις μπαταρίες, να γεμίσουν τα μάτια σου θάλασσα, να ανασάνεις γαλήνη... Η ματιά μου κατρακυλά πάνω σου σαν καταρράκτης από λαχτάρα. Ήξερες ότι θα ΄ρθω και όλα πάνω σου τιμούν το πως μου αρέσεις, πως σε γνώρισα, πως σε θέλω. Οι γείτονες ή βλέπουν τηλεόραση ή έχουν πέσει για ύπνο. Με αμμοχάλικο οι δρόμοι, τα βήματα μου χάνονται στους θορύβους της νύχτας, ένα σκυλί μονάχα με αλυχτά, θα μύρισε τη λαχτάρα μου για σένα... Ακούς τον σιγανό χτύπο στην πόρτα, και σε μισό λεπτό - από εκείνα που πουλάνε το χρόνο τους στο άπειρο για να μας βασανίζουν - ανοίγεις. Παραφύλαγες ; Μ’ ένοιωσες ; έκτη αίσθηση θα το πουν 244 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015 Τα μαύρα σου μαλλιά χύνονται ελεύθερα στη πλάτη σου, οι ώμοι σου δεν τα σταματούν, περνάνε λίγο και στην πλάτη. Αφημένα στις μικρές τους ατέλειες ενός πρόχειρου χτενίσματος της τελευταίας στιγμής, με το ασημόφως του φεγγαριού πίσω μου να παίζει ήδη κρυφτό μαζί τους. Ένας ασημένιος κρίκος, από αυτούς τους μεγάλους, τους λιτούς, κρέμεται στο κάθε σου αυτί στο