Ανθρώπων Έργα
Ανθρώπων Έργα
του. Αμφιβάλλει αν οι αναμνήσεις του είναι πραγματικές
ή σμιλεύτηκαν αργότερα από την ενδόμυχη ωραιοποίηση
των περασμένων.’’
Με μια απρόσμενη αυτοπεποίθηση κατέβασε στο
λαρύγγι του όσο περισσότερο καπνό μπορούσε και
έπειτα πίεσε το τσιγάρο ενάντια στο τασάκι με τέτοια
δύναμη που το συνέτριψε σχεδόν ενάντια στο μέταλλο.
Εξέπνευσε και με το σύννεφο καπνού εμφανίστηκε μια
οικεία φιγούρα. Τα ξανθά μαλλιά, το αγνό πρόσωπο,
η τρυφερή φωνή, όλα όσα αποτελούσαν την μοναδική
ηλιαχτίδα της ευτυχίας του.
“Μπαμπά.. Τι έχεις και είσαι σκεπτικός;”, αναρωτήθηκε
ανήσυχο το μικρό κορίτσι.
“Παιδί μου πια είσαι αρκετά μεγάλη για να ακούσεις
μια ιστορία.”
“Αυτή που πάντα μου έλεγες πως θα μου πεις;”
“Αυτή κόρη μου..”, χαμογέλασε στραβά,
αμφιταλαντευόμενος μεταξύ παρόντος και παρελθόντος.
“Άντε λοιπόν μπαμπά..Ξεκίνα!”, τον πλησίασε και κάθισε
στα πόδια του. Πέρασε τα χέρια της σαν δαχτυλίδι γύρω
από τον λαιμό του.
“Υπάρχει μια παράξενη κατοικία και εκεί ο χρόνος δεν
υπάρχει. Εκεί αποθηκεύονται όλες οι αξίες, οι αληθινές
αναμνήσεις, τα αστείρευτα συναισθήματα, ο κόσμος
σου όλος. Εκεί κανένας δεν μπορεί να σε πειράξει.. Εκεί
είναι το καταφύγιο σου..”
Το κοριτσάκι παρά την περιέργεια του αρκέστηκε
μόνο σε μια ερώτηση.
“Που είναι αυτή η παράξενη κατοικία μπαμπά;”
“Κόρη μου το βλέπεις αυτό το ρολόι; Η ζωή μου όλη
κρύβεται μέσα του. Κάθε μία ώρα περνούν πέντε χρόνια
από αυτή. Για μένα κάθε πέντε χρόνια περνά μία ώρα
στο παράξενο σπιτικό μου. Και πρέπει εγώ με την
υπομονή και την δύναμη μου να γυρνάω τους δείκτες,
υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου πως είμαι ασφαλής
μακριά από την βία και την τρέλα της κοινωνίας αλλά
δεν μπορώ να αποφύγω το χρέος μου.. Να συνεχίζω να
ζω!”
“Δηλαδή μπαμπά κάθε πέντε χρόνια γυρνάς το ρολόι σου
μια ώρα μπροστά; Και τι θα γίνει όταν πια δεν μπορείς
να το γυρνάς;”
“Θέλω κόρη μου να συνεχίσεις αυτό το παιχνίδι για
μένα.. Συμβολίζει για την οικογένεια μας την αιώνια
πάλη ενάντια στον χρόνο.”
“Γιατί να θέλω να παλέψω με τον χρόνο; Γιατί να μην
τον αφήσω απλά να περάσει..”
“Μην τον αφήσεις απλά να περνάει αγάπη μου.. Ο χρόνος
σε ξεγελά και σου προτείνει την αιωνιότητα που ποτέ
δεν μπορείς να πιάσεις.”, την χάιδεψε απαλά στο κεφάλι.
“Πλάκα έχει η παράξενη κατοικία σου μπαμπά. Θα την
168 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 6 | Απρίλιος 2015
Απρίλιος 2015 | Τεύχος 6 | Ανθρώπων Έργα | 169