Ανθρώπων Έργα
Γεννήθηκα στη Βέροια, όπου
και τελείωσα το δημοτικό.
Αυτή είναι η πατρίδα μου, η
πόλη της καρδιάς μου. Όσο
κι αν οι ρίζες μου είναι στην
Πελοπόννησο (την οποία
επίσης αγαπώ). Όσο κι αν
η εφηβεία και η μετέπειτα
ενήλικη ζωή μου έχουν τη
σφραγίδα της Αθήνας (η
οποία απλά με φιλοξενει).
Εγώ είμαι Μακεδόνισσα!
Ο λόγος, γραπτός και προφορικός, πάντα με
γοήτευε – και η μοναδική ελληνική γλώσσα, η γλώσσα
μας. Η φιλολογία αναμενόμενη επιλογή. Ωστόσο
πάντα πίστευα πως, αν κάνεις επάγγελμα αυτό που
σε γοητεύει, κινδυνεύεις να το απομυθοποιήσεις,
να το ξεθωριάσεις. Έτσι, και μετά από πολύ
προβληματισμό, ακολούθησα την δεύτερη μεγάλη μου
αγάπη: την Ιατρική. Τελείωσα το Πανεπιστήμιο της
Αθήνας, παντρεύτηκα με τον Μανώλη Αναστασίου,
συμφοιτητή μου, κι αποκτήσαμε δυο γιους.
Εθνικό Σύστημα Υγείας, νοσοκομεία, εφημερίες.
Συνέδρια, οικογένεια, ανατροφή παιδιών. Πολλές οι
υποχρεώσεις, επί σειρά ετών. Και η πρώτη αγάπη να
αρκείται στο διάβασμα βιβλίων. Αναρίθμητων. Ώρες
πολύτιμες, αποθεματικό ανεκτίμητο. Μέχρι που άρχισε
ο ελεύθερος χρόνος να γίνεται λίγο περισσότερος. Κι
έτσι αποφάσισα να περάσω από την ανάγνωση στη
συγγραφή. Έχω γράψει το βιβλίο “Το βάλς μιας ζωής”
σε εκδόσεις Ιβίσκος.
84 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 3 | Απρίλιος 2014
Ανθρώπων Έργα
Μπισκότα και λουκούμι
“Θυμάστε, κύριε, τα μπισκότα με το λουκούμι
που μας κερνούσατε στη γιορτή σας;”
Ο ενενηντάχρονος γερο-δάσκαλος κοίταξε την
παλιά του μαθήτρια με βλέμμα απορημένο.
Η μνήμη του προφανώς δεν τον βοηθούσε.
Η Ιλαρία Τ., έχοντας στεγνώσει τα δάκρυα
τής έντονης συγκίνησης που της προξένησε η
συνάντησή της με τον “κύριο” πενήντα χρόνια
μετά την αποφοίτησή της από την έκτη τάξη του
Δημοτικού σχολείου, χαμογέλασε κι άρχισε την
αναπόληση.
“Αχ κύριε... τι όμορφα χρόνια... και πόσο μας
νοιαζόσασταν, όλα τα παιδιά! Όχι μόνο να μας
μάθετε γράμματα (που, αν γίναμε κάτι στη ζωή
μας, σε σας το χρωστάμε) αλλά να μας μάθετε
να γίνουμε άνθρωποι! Και να γλυκαίνετε τους
δύσκολους καιρούς που ζούσαμε και με τον καλό
σας τον λόγο και με τα λουκούμι