Εμπνεύστηκα την ιστορία από μια είδηση που διάβασα
στα ψηλά γράμματα κάποιας εφημερίδας. Η είδηση
έλεγε: «Βρέθηκε νεκρός στο περίπτερό του ο ….
τάδε, (δεν θυμάμαι όνομα). Οι γείτονες είπαν πως
ήταν ένας πολύ μοναχικός άνθρωπος, ζούσε μόνος
από νεαρή ηλικία όπου έχασε τη μητέρα του και
οι μοναδικές λέξεις που είχε πει στη ζωή του ήταν
‘τα ρέστα σας’». Σάββα μου, συγκλονίστηκα! Θα
ήμουν δεκαοκτώ χρονώ τότε, και θυμάμαι πως πήγα
αμέσως στο “μυστικό” μου τετράδιο, το άνοιξα και
αντέγραψα τη είδηση ακριβώς όπως ήταν γραμμένη,
με τη σημείωση από κάτω και μάλιστα με κεφαλαία
γράμματα, ΚΑΠΟΤΕ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ
ΓΡΑΨΩ ΕΝΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ. Πέρασαν τα χρόνια,
εντωμεταξύ είχα αρχίσει κι έγραφα στίχους που
ευτύχησα αργότερα πολλούς από αυτούς να τους
ακούσω μελοποιημένους κι όταν ένιωσα ώριμη να
καταπιαστώ με βιβλίο, ένα βράδυ άρχισα να γράφω
μια ιστορία για έναν περιπτερά που οι μόνες λέξεις
που είχε πει στη ζωή του ήταν “τα ρέστα σας”. Καθώς
όμως έγραφα, σκεφτόμουν πως δεν θα ήθελα να βγει
μια ιστορία απαισιόδοξη, με μοναξιά και θλίψη, που
να το διαβάζεις και να σου σφίγγεται η ψυχή από τη
δυστυχία που βιώνει ο ήρωας. Έτσι, ήρθε αυθόρμητα
στη σκέψη μου κι ένας φυλακισμένος που, αν και ζει
για χρόνια σε κελί, εσωτερικά είναι λυτρωμένος και
ελεύθερος, και μάλιστα από θέση, επειδή αυτό έχει
επιλέξει συνειδητά να είναι. Συμπλήρωσα, λοιπόν, την
ιστορία με τον περιπτερά γράφοντας για δύο ήρωες,
δύο ανθρώπους που είναι άγνωστοι μεταξύ τους, που
δεν συναντώνται ποτέ, έναν έγκλειστο σε φυλακή και
42 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 3 | Απρίλιος 2014
έναν έγκλειστο σε περίπτερο, και που συμβολικά είναι
δύο από τις πιο ουσιαστικές - κατά τη γνώμη μου - όψεις
του ανθρώπου: του εσωτερικά απελευθερωμένου
και αυτού που είναι εγκλωβισμένος στη μιζέρια του.
Καταλήγοντας πως, ουσιαστικά, ο άνθρωπος είναι
ελεύθερος να αποφασίσει ποια από όλες τις όψεις που
υπάρχουν μέσα του θα επιλέξει να πορευτεί, καθώς
έχει το ελεύθερο της βούλησης. Η ελευθερία είναι
καθαρά εσωτερική υπόθεση. Δεν έχει να κάνει με
τον εξωτερικό κόσμο. Τα όποια “τείχη” μέσα μας τα
χτίζουμε μόνοι μας. Άμα θες να νιώσεις ασφυκτικά,
το νοιώθεις και σε δεξίωση, δεν χρειάζεται να είσαι
στον Κορυδαλλό.
- Υπήρχε κάποιος άνθρωπος που έπαιξε ρόλο
διδακτικό, κάποιος τον οποίο να συμβουλευτήκατε
ή ακόμη και να ζητήσατε την γνώμη του;
Ο Δάσκαλος. Ο ποιητής Δημήτρης Κακαλίδης. Τον
αναφέρω συχνά, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Του
οποίου το λογοτεχνικό έργο, όχι μόνο στην ποίηση αλλά
στα γράμματα γενικότερα, έχει χαρακτηριστεί από τη
λογοτεχνική μας κοινότητα ως “παγκόσμια σχολή στο
πεδίο της ανάλυσης”. Ευτύχησα στη ζωή μου να τον
συναντήσω, να διδαχτώ από αυτόν, ν α πάρω πολύτιμα
στοιχεία από τη σοφία του. Δεν ζει πλέον. Όμως το έργο
του συνεχίζεται, είναι καταγεγραμμένο, είναι τεράστιο,
είναι η γνώση του εσωτερικού οντολογικού εαυτού μας.
Πριν από κάνα χρόνο διάβασα συμπτωματικά στο internet για ένα διαγωνισμό δοκιμίου που διοργάνωνε το
λογοτεχνικό περιοδικό “νέα σκέψη”. Διάβασα τον τίτλο
Απρίλιος 2014 | Τεύχος 3 | Ανθρώπων Έργα | 43