δύσμοιροι, στα ηφαιστιογενή εδάφη μιας
ψηφιακά πειραγμένης κι άκρως υποβλητικής
Ισλανδίας. Ο Κρόου διαπρέπει και πείθει
υποδυόμενος έναν (σαφώς νεότερο από
το… κανονικό) ευσεβή άνθρωπο με έντονες
οικολογικές ανησυχίες (μέμφεται τους
κρεατοφάγους, πονάει
τη γη που έχει
ρημάξει εξαιτίας της ανθρώπινης απληστίας)
και ηθικο-μεταφυσικούς προβληματισμούς
(μήπως ο Πλάστης θέλει να μηδενίσει το
κοντέρ της Γης ξεκινώντας από την αρχή
αλλά χωρίς τον ακόρεστο παρτάκια homo
sapiens;). Και τότε ο Νώε… τα λέει με τον
Θεό μέσα
από δυο παραληρηματικοπαραισθητικά επεισόδια. Το ένα επισυμβαίνει
στον ύπνο του βιβλικού ήρωα. Το άλλο,
όμως, είναι προϊόν ενός πολύ σπέσιαλ
τσαγιού που τον κερνάει επί τούτου ο
παππούς του, Μαθουσάλας, τον οποίον
ενσαρκώνει απολαυστικότατα ο Χόπκινς,
όντας και ο μόνος ίσως φορέας χιούμορ σε
όλη την ταινία (Μούρα, κανείς;). Το μήνυμα
περί επερχόμενου αφανισμού του πλανήτη
μέσω τόνων νερού έχει περάσει. Κι ο πιστός
Νώε αναλαμβάνει δράση.
192 | Ανθρώπων Έργα | Τεύχος 3 | Απρίλιος 2014
Ανοίγοντας το πιο σαλταρισμένα ποιητικό
κεφάλαιο του φιλμ, ο Νώε ζητάει συμμαχίαβοήθεια από τους γιγάντιους Φύλακες, τους
βιβλικούς εκπεπτωκότες άγγελους Νεφελίμ, οι
οποίοι έχουν τιμωρηθεί, λέει, από τον Πλάστη,
επειδή προτίμησαν να υπηρετήσουν τον άνθρωπο
(στερνή μου γνώση…). Εξού και τώρα είναι κάτι
φωτεινές ψυχές παγιδευμένες μέσα σε τεράστια,
γρανιτένια σώματα (με τρία χέρια) μοιάζοντας
κάπως με τους Πέτρινους Γίγαντες του «Χόμπιτ»,
στο πιο διαλεκτικό και ανοιχτόχρωμο… Με τη
βοήθεια των Φυλάκων, λοιπόν, αλλά κι ενός
μαγικού σπόρου που επίσης θα του εγχειρίσει ο
Μαθουσάλας, ο Νώε θα βρει αίφνης ξυλεία και θ’
αρχίσει την κατασκευή της περιβόητης κιβωτού
του. Η οποία είναι απολύτως εντυπωσιακή,
ομολογώ. Σαν τεράστιο κοντέινερ από κορμούς
δέντρων, αλειμμένο με πίσσα, η Κιβωτός παίρνει
χρόνια για να γίνει. Τόσα, δηλαδή, ώστε οι
τρεις γιοι του Νώε γίνονται κοτζάμ παιδιά. Ο
πρωτότοκος, μάλιστα, Σημ (Μπουθ) αρχίζει
να κουτουπώνεται με την υιοθετημένη κόρη
της οικογένειας, Ίλα (Ουότσον, υποκριτικά
αβέβαιη κατά στιγμές). Μόνο που η Ίλα είναι
παιδιόθεν στείρα… Αλλά κι αυτός ο σεναριακός
αυτοσχεδιασμός θα υπερπηδηθεί (να ’ναι καλά
Απρίλιος 2014 | Τεύχος 3 | Ανθρώπων Έργα | 193