Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 81

6. Χαρταετός, Σιακκή Αντωνία, 2ο Γυμν. Αιγάλεω
Μικρέ, πολύχρωμε, φίλε μου,
που σε βρίσκω στο σχολείο να κρυώνεις.
Μέσα σου ξέρω ότι φυσά μια μαύρη θύελλα αδιαφορίας.
Ξέρεις τι; Αυτό, επιμένουν να το ονομάζουν
πολιτισμό και φιλοπατρία, το να μην ξέρεις να νιώθεις,
να σκέφτεσαι για να αγαπήσεις.
Όμως εγώ δεν μπορώ να κρίνω το χρώμα σου.
Δεν ξέρω να το χαρακτηρίσω,
ίσως γιατί δεν μπορώ να το δω ,
ή γιατί ο κόσμος έγινε τόσο γκρίζος
που χάθηκες κι εσύ μέσα του.
Μικρέ πολύχρωμε φίλε μου,
που τα βράδια νομίζεις πως είσαι μόνος.
Μόνος είσαι... ναι!
Δεν είσαι όμως ο μόνος που νιώθει ότι διαφέρει.
Γιατί εγώ, μικρέ χρωματιστέ μου φίλε,
είμαι μέσα μου άδειος.
Γεννήθηκα με μουτζουρωμένο βλέμμα.
Με μάτια που ούτε καν ξέρω το χρώμα τους.
Κι αν κάτι θέλω από εσένα, είναι να έρθεις
και να μου μιλήσεις σε όποια γλώσσα ξέρεις.
Γιατί υπάρχει μια λέξη κοινή σε όλες τις γλώσσες.
Είναι εκείνη που δεν έχει ήχο.
Που μπορεί μέχρι και ο κουφός να ακούσει.
Θέλω λοιπόν λίγο από το χρώμα
του κορμιού σου στα μάτια μου.
Λίγη μαγεία από αυτή που κρύβεις μέσα σου.
Σε πίεσαν να την πνίξεις σε μια λίμνη του εαυτού σου.
Μικρέ, χρωματιστέ, χαρταετέ μου,
που έχεις γυρίσει χώρες πολλές ψάχνοντας να βρεις καλούμπα.
Είσαι ένα ξεχασμένο μονοπάτι του δασούς.
Αν κάποιος θα έπρεπε να νιώθει μικρός μπροστά σου,
είναι εκείνο το ασφυκτικό σύνολο
που κάνει τον κόσμο ολοένα και πιο ρηχό.
Αν μικρέ, χρωματιστέ, χαρταετέ μου,
νομίζεις πως το βάθος είναι κατωτερότητα,
μάθε ότι η επιφάνεια είναι ένας διάφανος,
κρυστάλλινος θόλος, που αντανακλά εσένα,
χρώμα μου, να διακοσμείς το βάθος.
81