Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 64

40. Χαμένες στο χρόνο ελπίδες,
Ελένη Μακρή, 6ο ΓΕΛ Αιγάλεω
Στην άκρη του δρόμου οι ματιές τους βρεθήκαν
Όνειρα το μυαλό τους και ελπίδες.
Σε δύο κόσμους διαφορετικούς, οι ζωές τους χωριστήκαν
σαν δύο σπασμένες πυξίδες.
Ο ήχος του ανέμου τα παιδιά ταξιδεύει, τα βράδια
που το σκοτάδι πυκνό τα μαγεύει.
Αλλάζουν πυξίδες, καινούργιες ελπίδες και το φεγγάρι
τα ταξιδεύει.
Κάποιος τους είπε πως δεν πρέπει να αγαπήσουν
γιατί ο κόσμος είναι σκληρός, αυτά όμως ξέρουν
πως όσο και αν υποφέρουν θα μοιάζουν αδύναμοι
στα μάτια των εχθρών.
Κρατάνε μαχαίρι, συνέχεια στο χέρι,
όνειρα το μυαλό τους και ελπίδες
Τα κόκκινα μάτια και τα μονοπάτια,
που περπατούν χωρίς πυξίδες.
Φοβούνται να αφήσουν, τη ψυχή και να ζήσουν,
γιατί αν η ψυχή και η καρδιά γίνουν ένα κομμάτι
κενό θα αφήσουν αδειανό αν χωριστούν με τον καιρό
και αλλάξουν μονοπάτι.
Στοά Αττάλου
64