Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 168

ανακατευόμαστε με τον κόσμο, τους τουρίστες, τις κυρίες με τους
κυρίους, τα παιδιά, τους νέους… Ένα μελαμψό παιδάκι καθηλωμένο
στο αναπηρικό καροτσάκι του στεκόταν αμίλητο μπροστά στη θάλασσα
του λιμανιού. Ο Αλέξης το γυρόφερνε με το ποδήλατό του. Δεν
καταλάβαινα αν έπαιζε και τι παιχνίδι είχε επιλέξει. Ο μικρός τον
κοίταζε λυπημένα, ίσως και θυμωμένα. Ξαφνικά ο Αλέξης σαν
αστραπή κατευθύνθηκε πάνω του σπρώχνοντάς τον. Δεν πίστευα στα
μάτια μου. Τον έριξε στη θάλασσα. Και το χειρότερο; Τον κοιτούσε που
βούλιαζε και γελούσε μέχρι που εξαφανίστηκε με το ποδήλατο.
Έμεινα αποσβολωμένος για κάποια δευτερόλεπτα και έπειτα αμέσως
βούτηξα για τον μικρό. Ευτυχώς πρόλαβα και τον βοήθησα. Δεν
πνίγηκε. Ο μικρός με κοιτούσε έντρομος αλλά και γεμάτος
ευγνωμοσύνη… Έτρεξα σαν το αγρίμι να κρυφτώ. Το επόμενο πρωί ο
Αλέξης ήλθε στο σπίτι μου, γελώντας σα να μη συνέβαινε τίποτα,
μονολογώντας “Σιγά τι έπαθε το μαυράκι…”. Δεν του ξαναμίλησα. Δεν
τον ξανασυνάντησα ποτέ και έσβησα τη μορφή του από το μυαλό μου.
Είναι αλήθεια ότι όλο αυτόν τον καιρό την ουσία δεν την είδαν τα
μάτια μου. Η καρδιά μου όμως την ξεχώρισε και δε χρειάστηκε πολύ,
μια στιγμή μόνο…
45. 1ο βραβείο: Άρωμα ζωής,
Μαρία-Σταματίνα Κορομηλά, Αυγουλέα-Λιναρδάτου
Άγγιγμα από δροσερό αγέρι, πνοή αύρας θαλασσινής
Αλμυρό φως, δυνατό, καθάριο
Ενώνεται με βλέμμα λαμπερό, αγέρωχο
Με ψυχή αχνή, σμίγει με το άπειρο.
Ασάλευτο σώμα ρουφά τη μαγεία της στιγμής
Και όπως όλα λαμπυρίζουν
Στο λυτρωτικό πανηγύρι των αισθήσεων
Το αυτί αχόρταγα αφουγκράζεται
Τους ήχους, τη χαρούμενη μελωδία της πλάσης
Συμμετέχοντας στη συνωμοσία γης και ουρανού.
Βράχια μυτερά, σμιλεμένα με το χάδι του κύματος
Γκρίζα όψη, επιβλητική Κάστρα απόρθητα, άπαρτα
Όπου γοργόνες μυθικές έχουν ξαποστάσει
Και καημούς θαλασσινούς έχουν εξομολογηθεί.
Αμμουδιά με το αποτύπωμα της ζωής
Απέραντη, ατέλειωτη, όπου κατοικούν γέρικα αρμυρίκια
Χούφτες που γεμίζουν κοχύλια και βότσαλα
168