Πόρτο Γερμανό
167
44 . Τα μάτια βλέπουν αρκετά , η καρδιά όμως περισσότερα , Καρατζάς Κωνσταντίνος , Σ . Σ . Αυγουλέα Λιναρδάτου
Βαρυγκομούσα , όταν φθάσαμε στη Σαντορίνη . Ένιωθα βαριεστημένος , γιατί ήμουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων . Ένιωθα θυμό και λύπη που ήμουν μόνος , που δε μπορούσα να χαρώ τη θεσπέσια ομορφιά του νησιού . Σιχτίριζα τον εαυτό μου που ακολούθησα τον πατέρα μου στη δουλειά που είχε αναλάβει το κατακαλόκαιρο . Είχα απογοητευτεί . ‘ Ομως όλα άλλαξαν άρδην , όταν γνώρισα τον Αλέξη . Έμενε σ ’ ένα καταπληκτικό υπόσκαφο σπίτι . Όταν τον είδα , ένιωσα πως αντίκρισα τον λυτρωτή μου . Ήταν πρόσχαρος , αεικίνητος , φασαριόζος , σκανταλιάρης , γεμάτος ζωή . Χωρίς να το καταλάβω γίναμε αχώριστοι . Από το ξημέρωμα ως τη νύχτα εξερευνούσαμε σπιθαμή προς σπιθαμή όλο το νησί , από τις κακοτράχαλες βουνοκορφές με τα ξωκλήσια ως τις πιο απόκρημνες παραλίες . Σχετιστήκαμε με αμέτρητους φίλους του , αφού ο Αλέξης ήταν κοινωνικότατος και γνωστός με όλους εκεί στο νησί . Τον θαύμαζα ! Φάνταζε σαν Θεός μέσα μου . Φαινόταν σίγουρος για τον εαυτό του , ένιωθε ότι κρατούσε τον κόσμο στη χούφτα του . Έδειχνε ότι ήξερε τα πάντα , ότι ήταν ευτυχισμένος , πλήρης στη ζωή του . Ένα απόγευμα , όμως , κατεβήκαμε στο λιμάνι . Μας άρεσε να