Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 158

κάνει. Σκέφτηκε ότι ήταν καλύτερα να αποχωρήσει. Αλλά κι αυτή
ένιωσε άσχημα γι’ αυτή της την αντίδραση. Σκέφτηκε να γυρίσει πίσω
να του ζητήσει συγγνώμη, αλλά ήταν πια αργά. Εκείνη την ώρα το
χιόνι είχε λιώσει και όλοι έφευγαν. Βγήκε στο προαύλιο και είδε τον
Λεωνίδα να φεύγει. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και το χρώμα του
χλωμό. Την επόμενη μέρα, συναντήθηκαν στον διάδρομο. Απλώς
στέκονταν εκεί και κοιτούσε ο ένας τον άλλον. Ο Λεωνίδας πέταξε την
τσάντα του στο πάτωμα και άνοιξε τα χέρια του. Η Νεφέλη έκανε το
ίδιο και έτρεξε στην αγκαλιά του. Η αγκαλιά τους ήταν τόσο σφιχτή
που μπορούσε να ακούσει ο ένας τον χτύπο της καρδιάς του άλλου.
Έτσι όπως ο Λεωνίδας της χάιδευε τα μαλλιά της είπε: «Συγνώμη που
πήγα να σε φιλήσω». Και αμέσως του απάντησε «Όχι, εγώ συγνώμη
που απομακρύνθηκα από κοντά σου».
‘Ύστερα κοιτάχθηκαν κατάματα και γέλασαν. Τα κεφάλια τους
ενώθηκαν, οι ματιές τους χαμήλωσαν και ξαφνικά της έπιασε το χέρι,
την περιέστρεψε μια φορά, την έφερε κοντά του και την άφησε σιγά
σιγά προς τα πίσω. Το πρόσωπο της έλαμπε. Ο Λεωνίδας δεν είχε
ξαναδεί ένα τόσο λαμπερό χαμόγελο. Έκλεισε τα μάτια του και τη
φίλησε. Αυτή τη φορά ήταν έτοιμη. Συνεχίζοντας να τη φιλάει την
έφερε πάλι κοντά του. Αλλά ο Λεωνίδας δεν είχε μόνο αυτό στο μυαλό
του. Της έπιασε τα χέρια και της είπε: «Θα μου κάνεις τη μεγάλη τιμή
να γίνεις η συνοδός μου στον χορό και στη ζωή μου;». Συγκινημένη
από τα λόγια του, του είπε ένα μεγάλο ναι. Τα μάτια του Λεωνίδα
βούρκωσαν. Την έπιασε από το κεφάλι και της φίλησε το μέτωπο.
Κανένας από τους δύο δεν είχε ξαναζήσει έναν έρωτα τόσο ισχυρό.
Από εκείνη τη μέρα ήταν το πιο ερωτευμένο ζευγάρι του σχολείου. Η
Νεφέλη και ο Λεωνίδας μοιράζονταν μια αγάπη που σπάνια βρίσκεις.
Έτσι πέρασαν μαζί υπέροχα χρόνια αγάπης.
158