154
τότε που ο προπονητής τον έδιωξε από την ομάδα μπάσκετ του σχολείου . Χωρίς να το καταλάβω είχαμε ήδη φτάσει στην πόρτα του σπιτιού μου . Μου υποσχέθηκε ότι αύριο θα πηγαίναμε μαζί στο σχολείο και με αποχαιρέτησε . Ένα αυθόρμητο χαμόγελο στόλισε τα χείλη μου . Ήταν κάτι που δεν μου είχε συμβεί εδώ και πολύ καιρό . Μπαίνοντας στο σπίτι είδα τον πατέρα μου βιαστικό και ανήσυχο . Πήρε την τσάντα μου , την άφησε πάνω σε μια καρέκλα και γρήγορα φύγαμε από το σπίτι . Αμέσως , κατάλαβα ότι είχε ενημερωθεί από το σχολείο για το ατύχημα που είχα και θα πηγαίναμε στον γιατρό . Ο πατέρας είναι πολύ προστατευτικός μαζί μου και νιώθω συνέχεια εγκλωβισμένη κοντά του . Έκανα πολλές εξετάσεις και μας είπαν ότι τα αποτελέσματα θα τα είχαμε σε δύο μήνες . Από εκείνη τη μέρα καθημερινά στις 8:00 το πρωί βρισκόταν ο Νίκος στην πόρτα μου . Πηγαίναμε μαζί σχολείο και ύστερα για βόλτα στο πάρκο . Συζητούσαμε για τα μαθήματα , τους καθηγητές και τους συμμαθητές μας . Αυτοί οι δυο μήνες πέρασαν τόσο γρήγορα σαν κάτι μαγικό . Μια μέρα μπήκα σπίτι και είδα τον πατέρα μου να δακρύζει μιλώντας στο τηλέφωνο με την αδελφή της μαμάς που μένει στην Αμερική . Μόλις με είδε , έκλεισε γρήγορα το τηλέφωνο , σκούπισε τα μάτια του και με ρώτησε με ένα ψεύτικο χαμόγελο πώς ήταν η μέρα μου . Συνέχιζα να τον κοιτάω μπερδεμένη περιμένοντας μια εξήγηση . Με πλησίασε και μου έδωσε έναν άσπρο φάκελο . Τον άνοιξα και διάβασα τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου . Σύμφωνα με τον γιατρό πάσχω από μία σπάνια αρρώστια που εμφανίζεται κυρίως σε κορίτσια ηλικίας 15- 16 ετών . Εάν δεν ακολουθούσα μια συγκεκριμένη θεραπεία , δεν θα μπορούσα να ξαναπερπατήσω . Δηλαδή , τα εγκεφαλικά κύτταρα που μου επιτρέπουν να περπατώ θα πέθαιναν . Τον κοίταξα τρομοκρατημένη και μου είπε ότι η θεραπεία μου μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο στην Αμερική . Φύγαμε το ίδιο ακριβώς βράδυ και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να εξηγήσω στον Νίκο τον λόγο που φεύγω . Υποθέτω ότι ο πατέρας πίστευε πως δεν έχω κάνει φιλίες , όπως συνήθως . Φτάσαμε στην Αμερική και καθημερινά έκανα θεραπεία ελπίζοντας για το καλύτερο . Μια μέρα , μετά από 3 μήνες διαμονής στο σπίτι της θείας , ο γιατρός τηλεφώνησε και μας ενημέρωσε ότι η κατάσταση μου χειροτέρευε . Δεν είχαν κανένα νόημα πια οι θεραπείες ούτε υπήρχε καμία άλλη ελπίδα . Από εδώ και πέρα θα μετακινιόμουν με αναπηρικό καροτσάκι . Δεν ήξερα πώς θα εμφανιζόμουν στο σχολείο . Πώς να αποδεχόμουν ότι δεν θα ξανασταθώ στα πόδια μου . Έλειπα τρεις ολόκληρους μήνες , κανείς δεν ήξερε γιατί και ξαφνικά θα πήγαινα ανίκανη να περπατήσω σαν να μη συνέβη τίποτα . Μέσα μου δεν ένιωθα τίποτα πια . Ένα συγκεκριμένο μόνο συναίσθημα ,