Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 150

σεβασμό και ειλικρίνεια. Ήταν η πρώτη φορά που ένας άνθρωπος είδε
την ψυχή μου. -«Είμαι δίπλα σου, όποτε χρειάζεσαι να μου μιλήσεις»
μου είπε. Από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησα να της μιλάω…. Όσο
και αν η εμφάνιση της Μαρίας με ξεγέλασε και μου φάνηκε
απόκοσμη, τα μάτια της καρδιάς μου έδειξαν ότι σ΄αυτό το παράξενο
κορίτσι με τα σιδεράκια και την περίεργη εμφάνιση, βρίσκεται η
αληθινή φιλία. Γιατί μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν
την βλέπουν τα μάτια.
39. Η πραγματική φιλία,
Στόλη Λυδία, Σ.Σ. Αυγουλέα Λιναρδάτου
Πρώτη μέρα στο καινούριο σχολείο. Διέσχισα το προαύλιο και
μπήκα, σχεδόν τρέχοντας, στην τάξη. Ξαφνικά πάγωσα. Όλα τα μάτια
ήταν καρφωμένα πάνω μου και επικρατούσε σιωπή. «Η καινούρια»,
άκουσα να λέει κάποιος από τα πίσω θρανία. Η καθηγήτρια μού
υπέδειξε να κάτσω στη μοναδική κενή θέση, δίπλα σε ένα κορίτσι.
Αργότερα έμαθα πως την έλεγαν Ελπίδα. Φορούσε ένα ζευγάρι γυαλιά,
σαν αυτά που φοράει και ο παππούς μου. Είχε μαζέψει τα μαλλιά της
σε μια πρόχειρη κοτσίδα και μπορούσα να δω καθαρά έναν λεκέ από
γάλα πάνω στην καρό της φούστα. Από πίσω άκουγα τα σχόλια των
υπολοίπων και από δίπλα μου είχα την Ελπίδα που μπορούσα να
καταλάβω πως δεν είχε έρθει με πολλή όρεξη. Μετά τον αγιασμό
αποφάσισα να κάτσω κάτω στο προαύλιο. Ίσως κάποιος να με έβλεπε
και να ερχόταν κοντά μου. Ευτυχώς αυτός ο κάποιος δεν άργησε να
έρθει. Ήταν τα κορίτσια από την τάξη μου. Με πλησίασαν και
αρχίσαμε να μιλάμε. Μου πρότειναν να κάτσω μαζί τους, με σύστησαν
σε όλη την τάξη και προσφέρθηκαν να με πάνε στο σπίτι μου μετά το
σχόλασμα. Η πρώτη μου μέρα είχε ήδη τελειώσει χωρίς να το
καταλάβω. Ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενη. Είχα αποκτήσει πολλές
φίλες, όλες όμορφες, πάντα με βοηθούσαν και πίστευα πως ήμουν ο
πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Σύντομα, ήμουν μέλος μας
τεράστιας παρέας. Με ήξεραν όλοι. Ήμουν το δημοφιλές κορίτσι και
μου άρεσε αυτό. Ωστόσο, είχαν περάσει δύο μήνες και είχα αρχίσει να
αμφιβάλω για τη νέα μου παρέα. Αποδείχτηκαν όλες τους
κακομαθημένες και εγωίστριες. Συμπεριφέρονταν άθλια σε όσους δε
συμπαθούσαν και είχαν την απαίτηση να κάνω και εγώ το ίδιο. Γύριζα
σπίτι και σκεφτόμουν πόσο απάνθρωπα είχα συμπεριφερθεί , σε
όλους, και κυρίως στην Ελπίδα. Καθόμουν ώρες στο κρεβάτι
150