“ Θυμάσαι το τραγούδι μας ;” ρώτησε μετά από λίγα λεπτά ο Πέτρος και η Έλλα τον κοίταξε με απορία . “ Δεν θυμάσαι ; Το τραγούδι μας ; Το τραγούδι που ακουγόταν από το κινητό εκείνου του τύπου στο σχολείο όταν γνωριστήκαμε , και ανακαλύψαμε ότι ήμασταν και οι δύο θαυμαστές του ” “ Φυσικά , πως να το ξεχάσω ; Το παιδί εκείνο πήρε αποβολή επειδή χρησιμοποιούσε το κινητό στο σχολείο ...” είπε η Έλλα , διακόπτοντάς τον και χαμογελώντας λιγάκι . Της φάνηκε πως είδε κι αυτόν να χαμογελάει , όμως το προσπέρασε , νομίζοντας ότι είδε λάθος . “ Θυμάσαι τους στίχους ;” τη ρώτησε , ελπίζοντας για μια θετική απάντηση και ευτυχώς έγινε αυτό που ήλπιζε , καθώς η Έλλα έγνεψε βιαστικά . Τότε ξεκίνησε να τραγουδά σιγανά και στην συνέχεια ακολούθησε κι εκείνη :
“ If I could be with you tonight ” Αν μπορούσα να είμαι μαζί σου απόψε “ I would sing you to sleep ” Θα σου τραγουδούσα για να κοιμηθείς “ Never let them take the light behind your eyes ” Ποτέ μην τους αφήσεις να κλέψουν το φως πίσω από τα μάτια σου “ I ’ ll fail and lose this fight ” Θα αποτύχω και θα χάσω αυτή την μάχη “ Never fade in the dark ” Ποτέ μην χαθείς στο σκοτάδι “ Just remember you will always burn as bright ” Απλά να θυμάσαι πως θα λάμπεις για πάντα το ίδιο λαμπρά Και συνέχισαν να τραγουδούν έτσι για ακόμη λίγη ώρα . Χωρίς έγνοιες , χωρίς πόνο . Ήταν μόνο ο Πέτρος , η Έλλα και η αγάπη τους .
141