Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 121

άχνη τους. Και τα δύο τόσο νόστιμα. Φαντάζουν σαν δύο κόσμοι που
συγκρούονται για το ποιος θα κυριαρχήσει. Επικρατεί ηρεμία.
Αρχίζουμε και λέμε ιστορίες ο ένας στον άλλο και παίζουμε διάφορα
παιχνίδια, όπως επιτραπέζια. Όλοι περνάμε τόσο ωραία. Γελάμε,
γελάμε και ξαναγελάμε. Ξάφνου, το κουδούνι χτυπά… Ξαδέλφια,
θείοι και θείες φτάνουν στο κατώφλι μας και εμείς τους
καλωσορίζουμε, προσφέροντάς τους ένα ρόφημα και μια θέση στην
παρέα μας. Η ατμόσφαιρα γίνεται ανατριχιαστικά ωραία και
ελκυστική για κάθε επισκέπτη. Όσο πάει, η παρέα μας μεγαλώνει. Σε
λίγη ώρα, καταφτάνουν και οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας.
Αποφασίζουμε, πως είχε έρθει η ώρα να βγούμε έξω στο χιόνι, να
φτιάξουμε χιονάνθρωπο με καρότο για μύτη, ξύλα για χέρια και
πετραδάκια για κουμπιά. Έπειτα ήρθε η σειρά του χιονοπόλεμου.
Φτιάχνουμε μπάλες από χιόνι και τις πετάμε ο ένας στον άλλο. Ο
πόλεμος συνεχίζεται για λίγα λεπτά, που όμως σε μας φάνηκαν
ατελείωτες ώρες. Μια τέλεια ιδέα έρχεται στον πατέρα μου. Φέρνει από
το σπίτι ένα ραδιόφωνο και βάζει Χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Αρχίζουμε να χορεύουμε. Έπειτα, άλλοι κάνουν έλκηθρο, άλλοι
αγγελάκια στο χιόνι. Κάποια στιγμή πέφτουμε κάτω. Δεν αντέχουμε
άλλο. Κοιτάμε για μια στιγμή τα άστρα και τον ουρανό. Αυτή η μπλε
άβυσσος με τα φωτάκια της μας άφησε άφωνους. Μπαίνουμε στο
σπίτι. Τα φώτα στον δρόμο χαμηλώνουν. «Πρέπει να κοιμηθείτε!», μας
λένε. Μα, κανέναν δεν παίρνει ο ύπνος. Κανένας δεν θέλει να τον
πάρει ο ύπνος. «Κοιμηθείτε, είναι αργά!», μας λέει η μαμά. Τα φώτα
σβήνουν. Είναι αργά…
Φαράγγι Βουραϊκού
121