111
εγώ προσπαθώ να μην χάσω τα χαρτιά που μου έδωσαν στο χέρι . Ένιωθα απαίσια . Οι γονείς μου δεν ήταν μαζί μου και δεν έβλεπα νόημα σε αυτό που έκανα χωρίς αυτούς . Αισθανόμουν πιόνι ενός παιχνιδιού που δεν ήταν επιλογή μου να παίξω . Καθόμουν για ώρες μόνος μου στο πλοίο , κοιτώντας τον ουρανό . Στο μυαλό μου δεν είχα απολύτως τίποτα . Ήταν σαν να αρνιόταν το ίδιο μου το μυαλό να σκεφτεί το οτιδήποτε . Ήθελε ξεκούραση . Τα βλέφαρά μου βάρυναν και έκλεισαν και έπεσα σε έναν ήρεμο , βαθύ και λυτρωτικό ύπνο χωρίς έννοιες . Με δυσκολία άνοιξα τα μάτια μου , αφού ο ήλιος με ενοχλούσε . Ναι , είχε ξημερώσει και σε λίγη ώρα θα φτάναμε επιτέλους στην Αθήνα . Σε αυτή τη περίφημη πόλη , που όλοι μιλάνε για αυτήν . Σηκώνομαι από το πάτωμα , μαζεύω γρήγορα τα πράγματα μου και ενώ το πλοίο μειώνει ταχύτητα εγώ ανυπομονώ να βγω από εδώ . Θέλω να δω την Αθήνα . Να δω αν όντως είναι τόσο μαγική και αν ναι , τι την κάνει τόσο μαγική . Θέλω να δω , και ελπίζω να δω την πόλη που θα με φιλοξενήσει και ίσως να με αγαπήσει . Αποβιβάζομαι από το καράβι και αμέσως μπαίνω μέσα σε ένα μικρό πουλμανάκι , μαζί περίπου με άλλα είκοσι άτομα και αμέσως το πούλμαν αρχίζει τη διαδρομή του . Η Αθήνα είναι πολύ όμορφη ! Πλησιάζουμε όλο και περισσότερο στον προορισμό μας και εγώ δε σταματώ να εκπλήσσομαι . Τί υπέροχα μνημεία ; Πολύ ιδιαίτερα κτήρια από την κληρονομιά της Ελλάδας . Φυσικά η πατρίδα μου δε συγκρίνεται με τούτο τον τόπο σε καμία περίπτωση , αλλά πραγματικά είναι μια ξεχωριστή χώρα . Ελπίζω να με δεχτούν , σε αυτόν τον ωραίο τόπο . Η διαδρομή ήταν μεγάλη , αλλά εγώ παρατηρούσα μόνο τους ανθρώπους , τους Έλληνες που απολάμβαναν την βόλτα τους κάτω από τον ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο και φαίνονταν χαρούμενοι . Στην θέα τους ξεχνούσα κι εγώ τους φόβους και τις ανασφάλειες μου . Βγαίνουμε από το πολυσύχναστο περιβάλλον της πόλης και η διαδρομή γίνεται μονότονη έξω . Ξαφνικά το πούλμαν σταματάει , εμείς αποβιβαζόμαστε και με σειρά ακολουθούμε τον οδηγό . Άλλοι νευριάζουν και ξεσπούν , βρίζοντας και χτυπώντας ότι βρουν μπροστά τους , και άλλοι με σκυμμένο κεφάλι ακολουθούν την μοίρα τους . Φτάνουμε σε μια μεγάλη , περιφραγμένη μάντρα και παρατασσόμαστε όλοι περιμένοντας οδηγίες . Μας ανακοινώνουν τους κανόνες σχετικά με τον τρόπο ζωής εδώ και στη συνέχεια ζητούν πληροφορίες που αφορούν τα στοιχεία μας . Κάποιες μπορώ να τις απαντήσω , κάποιες άλλες όμως αδυνατώ . Ξεχωριστά εμένα , με οδηγούν σε έναν χώρο λίγο πιο απομονωμένο από τον υπόλοιπο και μου δείχνουν μια σκηνή ! Τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ ’ ό , τι τα περίμενα . Οι άνθρωποι είναι σκληροί , άγριοι και χωρίς κανένα αίσθημα αγάπης . Δε γίνεται να ζω για πάντα έτσι . Μπαίνω μέσα στη