109
20 . 2ο βραβείο : Προσφυγή στην ανθρωπιά , Κυριακή Κουτίδου , 3ο Γυμν . Αγ . Βαρβάρας
Τα νερά της θάλασσας είναι παγωμένα και τα κύματα δε με αφήνουν να βγω στην επιφάνεια . Αυτή τη στιγμή δε λειτουργεί το μυαλό μου , παρά μόνο το ένστικτό μου . Τα χέρια και τα πόδια μου προσπαθούν να με σπρώξουν προς τα έξω , αλλά τα κύματα δεν είναι υπέρ μας . Λίγο ακόμα και δε θα αντέξω κάτω από την επιφάνεια του νερού . Τα λίγα δευτερόλεπτα που καταφέρνω να νικήσω τα κύματα , το μυαλό μου αρχίζει να λειτουργεί ξανά . Η βροχή είναι δυνατή και με μαστιγώνει στο πρόσωπο . Βλέπω ένα έντονο φώς να έρχεται κατά πάνω μου και τα κύματα με παρασέρνουν ξανά μέσα στη θάλασσα . Δεν έχω άλλες δυνάμεις , το σώμα μου ανατριχιάζει και νιώθω τα μέλη του ένα-ένα να μουδιάζουν . Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου , και σταματάω να παλεύω για την επιβίωση . Χάνομαι σε έναν άλλο κόσμο … Η ανάσα μου γίνεται κοφτή και γρήγορη . Νιώθω το πονεμένο σώμα μου να ακουμπάει σε κάτι μαλακό , μα δεν έχω την δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου . Είμαι σίγουρος , πως τώρα είμαι ασφαλής και το μυαλό μου αναζητά πληροφορίες για το πώς βρέθηκα εδώ αλλά η μνήμη μου δεν ανταποκρίνεται . Το μόνο που θυμάμαι είναι την μητέρα μου πάνω στη βάρκα να είναι ιδιαίτερα χαρούμενη που το ταξίδι μας φτάνει στο τέλος του και όλα έγιναν έτσι όπως ακριβώς τα είχε ονειρευτεί Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ! Ανοίγω απότομα τα μάτια μου . Όλα είναι θολά γύρω μου και δεν συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι . Παρόλα αυτά ακούω δύο φωνές να συζητούν , μια αντρική και μία γυναικεία . Σιγά σιγά το τοπίο γύρω μου αρχίζει να ξεθολώνει και το πρώτο που αντικρίζω είναι δύο ανθρώπους να στέκονται δίπλα μου . Φαίνονται χαρούμενοι , μαζί μου , αλλά ... δεν καταλαβαίνω τι μου λένε . ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ; Πού είναι η μητέρα μου ; Τί της συνέβη ; Γιατί δεν είναι μαζί μου ; Τρομοκρατούμαι από τις άγνωστες για μένα φυσιογνωμίες και τα μάτια μου βουρκώνουν ! ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ !!! Προσπαθώ να γυρίσω στο πλάι να δω μήπως στέκεται κάπου εκεί , μήπως είναι κι αυτή ξαπλωμένη σε ένα άλλο κρεβάτι δίπλα μου , αλλά δεν μπορώ . Κάτι είναι προσκολλημένο πάνω στα χέρια μου και με εμποδίζει να γυρίσω στο πλάι . Σηκώνω τα χέρια μου ψηλά και ... Τί είναι αυτά ; Τί έχω πάθει ; ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ !!! Με πλησιάζει ένας άντρας . που δεν τον γνωρίζω αλλά μου φαίνεται πιο οικείος ! Με χαιρετάει στη γλώσσα μου και επιτέλους καταλαβαίνω πως δεν είμαι μόνος . Γειά σου αγόρι μου ! Δε χρειάζεται να απαντάς στις ερωτήσεις μου , διότι είσαι πολύ αδύναμος ακόμη , απλά κάνε μου νεύμα με το κεφάλι σου !!! Ήσουν με τους γονείς σου στη βάρκα ; Νεύω καταφατικά . Μήπως είναι αυτή ;